در روزهایی هستیم که شیوع کرونا به خانه‌نشینی بسیاری از هموطنان منجر شده و این خانه‌نشینی به‌جز آن که مشکلات اقتصادی را برای هموطنان رقم‌ می‌زند، اسباب کسالت و خستگی را هم موجب می‌شود.
یکی از وظایف اصلی رسانه ملی این است که این خستگی را با پخش برنامه‌های سرگرم‌کننده پر کرده و برای پخش برنامه هم بهتر است بهترین‌های آرشیو خود را بیرون بکشد و پخش کند.
در عرصه خبررسانی هم رسانه ملی تلاش کند تمام نگاه‌ها را پوشش دهد، یعنی هم حرف مردم و هم حرف کارشناسان را بازتاب دهد و به سمت‌و سوی خاصی گرایش نیابد.
البته همواره یک سری شانتاژ علیه رسانه ملی وجود داشته، آن هم از سوی آدم‌هایی که توسط تلویزیون به عرصه‌های دیگر و از جمله سینما معرفی شدند. به هر حال این جماعت دارند کم‌لطفی می‌کنند و نسبت به بستری که از آن پرورش یافتند، باید قدرشناس‌تر باشند.
این‌که مدام علیه رسانه ملی گارد بگیریم، نادرست است و به عکس عمل می‌کند. اگر بخواهیم ارزیابی منصفانه داشته باشیم شاید چند سال دیگر بشود راجع به کیفیت برنامه‌های این سال‌ها صحبت کرد. احتمال دارد کسانی باشند که امروز شروع کردند و ما شکوفا شدن آنها را در سال‌های آینده ببینیم؛ پس این‌قدر عجول نباشیم و سعی کنیم با طمأنینه و منصفانه ارزیابی کنیم.
این‌گونه نیست که تلویزیون منفعل شده باشد و خیلی راحت نمی‌شود درباره آن قضاوت کرد، چون در هر حال سیاست‌های تلویزیون در هر دوره‌ای مخصوص همان دوره است و نمی‌شود بدون لحاظ مختصات، این دوره را با دوره‌ای دیگر مقایسه کرد.
اکنون که تب کرونا بالا گرفته، مطمئنا کیفیت برنامه‌ها باید متفاوت باشد با نوروزی که بدون هرگونه آسیب بیرونی، برنامه‌سازی می‌شد؛ پس با لحاظ کردن شرایط به ارزیابی بپردازیم و از ارزیابی شتاب‌زده پرهیز کنیم.