مثل رویا می‌ماند که آن‌قدر به کسی عشق بورزی و زندگی‌ات را وقف او کنی که در نهایت روز بزرگداشت او، سالمرگ تو باشد. دکتر محمدامین ریاحی همان مرد بزرگی است که از او صحبت می‌کنم.
سال 1350 یک مؤسسه تحقیقاتی وابسته به وزارت فرهنگ و هنر و با هدف پیشبرد پژوهش‌های مربوط به شاهنامه فردوسی، به نام «بنیاد شاهنامه فردوسی» تاسیس شد. هیأت امنای بنیاد متشکل از مجتبی مینوی، پرویز ناتل‌خانلری، یحیی‌مهدوی، حسین‌نصر، عباس‌زریاب خویی، محمدامین ریاحی و مهدی فروغ بودند. سرپرستی علمی بنیاد از ابتدای تأسیس تا زمان درگذشتش، به عهده مجتبی مینوی بود و از ۱۳۵۵ محمدامین ریاحی ریاست بنیاد را بر عهده گرفت.  خود ریاحی در مورد فعالیت‌های بنیاد در یکی از گفت‌وگوهایش چنین می‌گوید:
«زمانی که رئیس بنیاد شاهنامه بودم قرار شد هر فردی که پژوهشی درباره شاهنامه انجام می‌دهد، عکس‌ها و میکروفیلم‌های آن را برای آرشیو بنیاد فردوسی ارسال کند. در همین زمان قرار شد طبق قراردادی آقای خالقی مطلق در اروپا هر نسخه‌ و نوشته‌ای را که درباره شاهنامه و فردوسی وجود دارد به صورت عکس و میکروفیلم در اختیار ما قرار دهند. زمانی که در بنیاد فردوسی بودم قرار شد به آقای محیط طباطبایی به دلیل پژوهش ها و خدماتش در زمینه شاهنامه، حقوقی تعلق بگیرد، که ایشان قبول نکردند و گفتند برای پژوهش هایش درباره شاهنامه پولی نمی خواهند و گرفتن پول برای این کارها ارزش کارشان را پایین می‌آورد.» یکی از مهم‌ترین فعالیت های بنیاد، کنگره سالانه شاهنامه شناسی بود. این کنگره در هرمزگان برگزار می‌شد و بحث‌های زیادی بر سر چگونگی برگزاری آن به وجود آمد. ریاحی در مورد این کنگره چنین می‌گوید: « در بنیاد شاهنامه فردوسی هر ساله کنگره‌هایی برگزار می‌گردید، تلویزیون هم همایش‌هایی داشت. یک سال من گفتم این کنگره‌ها ظاهری هستند و کمک زیادی به شناخت شاهنامه و فردوسی نمی‌کنند و اگر به من ۲۰۰ هزار تومان بدهید کنگره را در هرمزگان با کیفیت خوبی برگزار می‌کنم. آن سال من کنگره را در هرمزگان برگزار کردم که استادان بزرگی از داخل و خارج ایران به این کنگره آمدند که از مجموعه مقالات این کنگره کتاب ارزشمندی چاپ شد.» این مجموعه مقالات امروز در دسترس و صد البته بسیار خواندنی است.