هم آب شیرین دارد و هم آب شور. هم ماهی دارد و هم پرنده.نیزارش معروف است و اگر از آبادان به سمت ماهشهر بروی بخشی از جاده از دل آن عبور می‌کند.بخشی از تاریخ ایران را شامل می‌شود به‌خصوص آن بخشی که به جنگ مربوط است؛وقتی صدام و نیروهایش به ایران حمله کردند و بهمنشیر و کارون و تالاب شادگان را نشانه گرفتند و همه حیاتش را؛پرنده و ماهی و آدم‌هایی که اطراف این آب‌ها بودند.شادگان بین‌المللی هم هست، ثبت یونسکو شده به خاطر طعم شور و شیرینش و نوع زیستی که ماهی‌هایش دارند و پرندگانش.آدم‌های اطراف شادگان هم دل به این آب بسته‌اند و روزی‌شان را از آن تامین می‌کنند.ماهی‌های خوشمزه شادگان در همه فصل‌ها غذای مردم پیرامون شادگان را تامین می‌کند.مرد صیادی که با قایق سنتی خود به شادگان می‌رود در هرم داغ و شرجی خوزستان می‌داند دست پر به ساحل برمی‌گردد.تالاب شادگان با برکت است، هر چند هشت سال جنگ دیده و بعد جنگ هم به آن رسیدگی نکرده‌اند ،اما تالاب شادگان مانند خاک خوزستان بی‌چشمداشت‌، می‌بخشد.