گاهی تماشای یك فیلم قدیمی از رسانه‌ملی بسیار بیشتر از دیدن سریال‌های جدید حال‌مان را خوب می‌كند. فیلم خوب در گذر سال‌ها كیفیتش را حفظ می‌كند و هربار كه دیده می‌شود باز نكاتی تازه درباره مختصات تولید را عیان می‌كند.
البته در سالیان مختلف، سریال‌های خوبی هم در رسانه‌ملی روی آنتن رفته كه هنوز هم تماشای آنها برای مخاطب جذاب است. این فقط مختص به تلویزیون وطنی نیست، چون خیلی از شبكه‌های تلویزیونی مرجع جهانی هم یكی از كارهایشان ارائه نسخه باكیفیت محصولات ماندگار است. در تلویزیون خودمان هم شبكه‌ای مانند نمایش داریم كه هرازگاه فیلم‌های ماندگار را با كیفیتی بهینه ارائه می‌دهد و اتفاقا مخاطب هم دارد. بارها شده كه وقتی به فرودگاه‌ها یا سالن انتظار مراكز درمانی رفته‌ام متوجه شده‌ام شبكه نمایش برای دقایقی هم كه شده مخاطبان را سرگرم می‌كند.
تلویزیون زمانی در رشد و توسعه سینمای ایران نقشی اساسی داشت؛ چه با خرید رایت محصولات سینمایی و چه با مشاركت در تولید فیلم‌های خوب. برخی از آثار مطرح سینمای ایران با حمایت سیمافیلم تولید شده‌اند. به نظرم اگر مجددا همان هم‌افزایی و رویكرد مثبت در تعامل میان تلویزیون و سینما رخ دهد، اتفاقات مثبتی می‌افتد.
به‌هرحال ظرفیت سینماهای ایران محدود است و خیلی از آثار اصلا نمی‌توانند رنگ پرده ببینند؛ حالا اگر شرایطی فراهم شود كه این آثاری ‌كه راهی به پرده عریض نمی‌یابند مجال عرضه در تلویزیون بیابند خیلی هم خوب است. البته الان هم تلویزیون هر سال تعدادی از فیلم‌های ایرانی را خریده و روی آنتن می‌فرستد ولی با توجه به حجم بالای تولید در سینما می‌توان این آمار را بیشتر و بیشتر كرد.
اتحاد سینما و تلویزیون ایران می‌تواند اسباب رشد و شكوفایی هر دو را موجب شده و حتی در درازمدت عاملی شود برای كسب بازار عرضه محصولات فرهنگی در كشورهای همسایه. تلویزیون ما توانایی‌اش را دارد كه به سینما كمك كند و سینما هم می‌تواند یاور تلویزیون باشد در رسیدن به استانداردهای بالای تولید.