طبق توافق برجام و قطعنامه 2231، تحریم تسلیحاتی كه به بهانه‌های واهی و ظالمانه بر جمهوری اسلامی ایران تحمیل شده است باید 27 مهر به پایان برسد؛ بنابراین آنچه آمریكا در دستور كار خود قرار داد یك بداخلاقی آشكار در زیر پا گذاشتن توافق و قطعنامه شورای امنیت بوده كه خود جزو آن است.
آمریكا نشان داد برای متحدان اروپایی خود پشیزی ارزش قائل نیست و البته اروپا با بی‌عملی و رفتار مذبذب خود چنین میدانی را برای آمریكا فراهم كرد.
آمریكا از چند ماه پیش این موضوع را در دستور كار خود قرار داده بود و با اعزام فرستادگان متعدد به پایتخت‌های مختلف در صدد یاركشی برآمده بود. تقریبا از چند هفته پیش با مواضع محكم روسیه و چین و برخی كشورهای دیگر مشخص شد آمریكا یك شكست دیگر را در كارنامه سیاست خارجی خود ثبت خواهد كرد و این ركوردی است كه می‌تواند پمپئو را به‌رغم دهان گشاد و یاوه‌گویی‌های بیشمارش به‌عنوان ناموفق‌ترین وزیر خارجه آمریكا در تاریخ ثبت كند. از این رو زمزمه اخراج یا خروج برایان هوك شنیده شد كه البته اخراج یا خروج وی فرقی در ماهیت موضوع نمی‌كند.
در هر حال، شكست آمریكا چندان دور از ذهن نبود، اما این كشور به طور حقارت‌باری شكست خورد، به گونه‌ای كه جریت بلانك، عضو ارشد اندیشكده كارنگی می‌گوید شكست ایالات متحده در شورای امنیت یك فاجعه دیپلماتیك است. باوركردنی نیست كه آمریكا برای قطعنامه به بیش از یك رای دست نیافت.
مشاور امنیت ملی آمریكا هم با پذیرش این شكست گفت هنوز هیچ‌چیز تمام نشده و دولت متبوعش بررسی گزینه‌های انفرادی یا استفاده از مكانیسم ماشه را در دستور كار خود قرار خواهد داد.
براساس اخباری كه منتشر شده، آمریكا از روسیه و چین این پیام را دریافت كرده است كه عملا حقی برای استفاده از مكانیسم ماشه برای بازگرداندن تحریم‌های ایران ندارد، زیرا این كشور به علت خروج از توافق هسته‌ای دیگر به عنوان یكی از طرف‌های این توافق محسوب نمی‌‌شود كه بتواند از این مكانیسم استفاده كند.
نماینده انگلیس در واكنش به این موضوع گفت به قطعنامه آمریكا رای ممتنع دادیم، چون مشخص بود از حمایت شورا برخوردار نیست. این دیدگاه را باید میان سایر اعضای اروپایی هم‌پیمان آمریكا نیز جست‌وجو كرد، اگر چه با ادبیات و زبان دیگری آن را بیان می‌كنند.
آرای ممتنع اروپایی‌ها كه از اعضای برجام و دو كشور نیز از اعضای دائم شورای امنیت بودند نشان‌دهنده ریاكاری و پایبند نبودن آنها به تعهدات خویش است، زیرا مخالفت با كاخ سفید كمترین انتظار از رفتار آنها بود.
به نظر می‌سد آمریكا ابتدا با حیله و تفسیر حقوقی من‌درآوردی، درصدد فعال كردن مكانیسم ماشه برآید و اگر در این راه نیز ناموفق شود به رویكرد یكجانبه و تهدید و ارعاب سایر كشورها روی آورد كه در هر دو حالت هیچ اثری بر جمهوری اسلامی ایران نخواهد داشت.
از این رو، همچنان كه ایستادگی و سرسختی در دفاع از اصول و هوشیاری در مقابل توطئه و خدعه آمریكا و متحدان اروپایی‌اش، این توفیق را نصیب ایران كرد لازم است بر همین خط مستقیم و بدون هراس از تهدیدات توخالی و پوسیده آمریكا، این مشی را ادامه دهیم.