من تا کنون توفیق شرکت در مراسم راهپیمایی اربعین را نداشته‌ام و همواره در این روز عزیز، مجالس روضه برپا داشته‌ام. در این تردیدی ندارم که این مراسم ارزشمند است و با ابعاد دیگری که در این سال‌ها پیدا کرده، موجب فخر شیعه است و به عنوان بزرگ‌ترین اجتماع بشری، سبب‌ساز نمایش جهانی انسجام و وحدت شیعه و باید آن را عزیز داشت و مغتنم شمرد.
با این حال معتقدم نباید این مراسم را به‌عنوان اصل در نظر بگیریم؛ اصل، انس با اهل‌بیت است از هر مسیر ممکن و ازجمله شرکت در مراسم روضه سیدالشهدا (ع). نکته‌ای که مهم است تعظیمِ شاعر است و تعظیمِ شاعر در روضه سیدالشهداست. سال‌های سال، اصل روضه بوده است و عالمان تشیع نیز بر این اصل تاکید کرده‌اند. وظیفه شرعی ما نیز این است که در شهر خودمان انجام وظیفه کنیم و روضه‌مان را بخوانیم. در شرایط عادی هم طبعا همه شرایط حضور در مراسم راهپیمایی را ندارند. اما باید این را در نظر بگیریم که شرکت در مراسنم راهپیمایی، ارزش افزوده‌ای بر اربعین نیست. محبت سیدالشهدا دائمی است و در ذات همه ما هست.
حضور در مراسم راهپیمایی اربعین نباید به موضوعیت تبدیل شود. در واقع باید بگوییم طریقیت دارد نه موضوعیت. یکی از مسیرهای ممکن است و حالا که امکانش با توجه به شیوع گسترده ویروس کرونا فراهم نیست نباید دست روی دست بگذاریم و حسرت به دل بمانیم. حالا مردم خودشان را جامانده در‌نظر می‌گیرند؛ اما به نظرم از خود امام نباید جا بمانیم. راهپیمای اربعین که صرفا یک مسیر است و نه همه آن.
نباید فراموش کنیم که تا همین چند سال پیش که این مراسم با این عظمت برپا نمی‌شد و جای همه چیز را نگرفته بود، ما کار خودمان را می‌کردیم. مجالس روضه برگزار می‌کردیم و از هر راه ممکن به قافله عزاداران می‌پیوستیم. حب امام حسین‌(ع) را دل داشتیم و داریم و راهپیمایی هم یکی از مسیرهای پروراندن این حب بوده است.  اربعین امسال باید باشکوه‌تر از سال‌های پیش برگزار شود و باید با خود تکرار کنیم که مسیر راهپیمایی اربعین یکی از مسیرها و جلوه‌ای از جلوات مختلف محبت سیدالشهداست و نباید جای همه چیز را بگیرد و حالا که از دستش داده‌ایم، غصه بخوریم و کاری نکنیم. طبعا حضور و شرکت در این مراسم فضیلت دارد اما همه چیز نیست. حب حسین است که مهم است.