کشاورزان وقتی می‌خواهند الگوی کشت پاییزه و بهاره را برای خودشان طراحی کنند، یکی از فاکتورهای بسیار مهم برایشان قیمت محصولات در بازار است. آنها چه بخواهند محصولات استراتژیکی مثل گندم، دانه‌های روغنی و چغندر قند بکارند که دولت آن را به صورت تضمینی می‌خرد و چه سایر محصولات مانند جو، علوفه و حبوبات حتما به این اصل توجه می‌کنند. حال اگر کشاورزان به اصطلاح خودشان ببینند که قیمت یک محصول خوار است، محال است سراغ کشت آن بروند. بنابراین قیمت محصولات تعیین‌کننده الگوی کاشت و ارزش‌گذاری آنهاست؛ البته سال به سال هم ممکن است خواروزاری و قدر و قیمت یک محصول عوض شود. پس همه‌چیز به نرخ بازار بستگی دارد. حالا فکرش را بکنید وقتی برای محصولاتی با چنین عمرکوتاهی قیمت این‌قدر اثر دارد، ارزش‌گذاری یک انسان چگونه است؟ خدا کار را راحت کرده و خودش برایمان قیمت تضمینی گذاشته است، یک کلام و با برچسب سفت و محکم؛ فقط بهشت. هم خودش پای وعده‌اش را امضا کرده: «همانا خدا جان و مال اهل ایمان را به بهای بهشت خریداری کرده... و از خدا با وفاتر به عهد کیست؟»[1] و هم معصومین علیهم السلام. پس با این همه قول و قرار محکم چطور حاضریم سراغ نااهلان برویم و جان و مال و دین و ایمان و سلامت نفس‌مان را به تاراج بگذاریم؟ کدام آدم عاقلی حاضر است بهشت را بگذارد و خود را به غیر آن بفروشد که اگر بفروشد معامله را به بهای اندک باخته است؛ بی‌سود و بی‌حاصل: «دنیا چه بد بازاری برای معامله است که تو بخواهی آن را بهای خویش قرار دهی.»[2]
1. سوره توبه، آیه ۱۱۱
2. نهج‌البلاغه، خطبه 32