اعمال جراحی باز كلیه و غده فوق كلیه شامل تومورهای آدرنال و كلیه، سنگ‌های كلیه و تنگی‌های دهانه خروجی كلیه است. در این عمل‌ها معمولا برشی ۲۰ تا  ۳۰ سانتی‌متری در قسمت تحتانی قفسه سینه داده می‌شود. پوست زیر جلد باز می‌شود، لایه‌های عضلانی و اعصاب بین‌دنده‌ای برش داده می‌شوند، گاهی دنده 11 برش داده می‌شود تا به محل قرارگیری كلیه در خلف صفاق برسیم و تازه عمل اصلی روی كلیه یا آدرنال را انجام دهیم. با توجه به محل قرارگیری كلیه‌ها، دسترسی مستقیم به آنها سخت و پرزحمت است و از طرف دیگر، بیمار متحمل عوارض زیادی بعد از عمل می‌شود. دردهای مزمن و گاهی شدید در محل برش، بی‌حسی سطح پوست، تحلیل موضعی جدار عضلانی و گاهی فتق جدار شكم در محل عمل از این عوارض است. همچنین با توجه به دستكاری‌های فراوان، مدت زمان بستری معمولا طولانی است و زمان مورد نیاز برای بهبودی بعد از عمل، گاهی تا یك ماه زمان می‌برد و بازگشت فرد به زندگی روزمره طول می‌كشد.
به منظور كاهش آسیب به بدن بیمار و دستكاری كمتر، روش‌های جراحی نوینی ابداع شده است؛ به‌گونه‌ای كه بدون نیاز به برش جراحی باز در سطح پوست و لایه‌های عضلانی، عمل جراحی انجام می‌شود. با حذف برش پوست، آسیب بافتی كمتر رخ می‌دهد، طول عمل كوتاه‌تر می‌شود، مدت زمان بستری بیمار كاهش می‌یابد و بیمار سریع‌تر به زندگی روزمره برمی‌گردد و درد بعد از عمل و سایر عوارض كاهش می‌یابد.  
از جمله این روش‌های نوین می‌توان به لاپاروسكوپی كلیه و جراحی پی‌سی‌ان‌ال (PCNL) اشاره كرد. در جراحی پی‌سی‌ان‌ال كه به‌منظور درمان سنگ‌های بزرگ كلیه‌ انجام می‌شود، از طریق ایجاد سوراخ كوچكی در پهلو با دستگاه مخصوص وارد كلیه شده و سنگ‌ها را خرد و قطعات آنها را خارج كرده و بدون برش و جراحی باز، سنگ‌ها را خارج می‌كنیم‌. در مجموع امروزه با توجه به گسترش و ابداع جراحی‌های نوین و كم‌تهاجمی اورولوژی، روش‌های جراحی باز رو به انحطاط رفته و جز در موارد نادر جایگاهی در روند درمان بیماران ندارد.