مبارزه روز 13 نوامبر 1982 در فضای آزاد کاخ سزارز پالاس وگاس و در حضور هزاران تماشاگری که طرفدار مانچینی بودند برگزار شد و چه مبارزه سنگینی هم بود. کیم در شروع، عملکرد بهتری داشت و ضربات سنگین او، مانچینی را تا آستانه شکست پیش برد. کیم گوش چپ مانچینی را شکافت و ضربه‌ای به چشم چپ این حریف آمریکایی وارد کرد که باعث شد چشم مانچینی از تورم باز نشود. دست‌های مانچینی هم به‌شدت متورم شده بود اما در ادامه کم‌کم مانچینی تسلط بیشتری به مبارزه پیدا کرد. مبارزه در راند چهاردهم پیگیری می‌شد که مانچینی، این بار با دو ضربه سنگین دست راست، کیم را روی طناب‌های رینگ به پرواز درآورد. داور در همین لحظه اعلام ناک‌اوت کرد. در واقع کیم به کما رفته بود و پنج روز بعد هم جان خود را از دست داد. پزشک متخصص بیمارستان دیزرت اسپرینگ وگاس عنوان کرد، مشت سنگینی که به سر کیم برخورد کرده باعث خونریزی در جمجمه و مرگ او شده است.
کیم تا قبل از آن هرگز مبارزه در 14 راند را تجربه نکرده بود و به نسبت مانچینی که سه بار مبارزاتش به راند آخر (راند پانزدهم) کشیده شده بود، کم‌تجر‌به‌تر محسوب می‌شد.
آن حادثه تلخ، مانچینی را هم تحت تاثیر قرار داد و او تا مدت‌ها خودش را مقصر مرگ کیم می‌دانست. به گفته کارشناسان، مانچینی بعد از آن مبارزه مرگبار دیگر آن بوکسور سابق نشد و در‌نهایت هم در کمتر از دو سال، کمربند قهرمانی را بر امبل واگذار کرد.
دو ماه بعد از مرگ کیم، ریچارد گرین، داور آن مسابقه با اسلحه خودکشی کرد. مادر کیم هم سه ماه بعد از مرگ پسرش، با خوردن سم خودش را کشت و اما همسر کیم. او که در زمان مبارزه باردار بود و فرزندشان کیم چی وان را چند ماه بعد از آن مبارزه مرگبار به‌دنیا آورد. کیم چی وان بعدها دندانپزشک شد و در سال 2011 به اتفاق مادرش برای مشارکت در ساخت مستند ری مانچینی، با این بوکسور ملاقات کردند.
مرگ کیم و بازتاب گسترده آن بلافاصله باعث ایجاد اصلاحاتی در جهت محافظت بهتر از سلامتی بوکسورها شد. بعد از آن مسابقه، فاصله استراحت رانده از 60 ثانیه به 90 ثانیه تغییر کرد. تعداد راندهای مسابقه بوکس از 15 به 12 کاهش یافت و داورها هم این اجازه را پیدا کردند حتی در شرایطی که یکی از بوکسورها ایستاده است، قبل از آن‌که نقش بر زمین شود، شمارش ناک‌اوت را آغاز کنند.