محمود دولت آبادی، نویسنده سرشناس بعد از شهادت سردار قاسم سلیمانی در دلنوشته‌ای زبان به تحسین او ستود و حاج‌قاسم را فرزند شایسته ایران دانست. در بخشی از این نوشته آمده بود: «ایران باردیگر یکی ازفرزندان شایسته خود را با دریغ تمام از دست داد. شخصیتی که سدی سترگ در برابر خون‌آشامان داعش شد و مرزهای کشور ما را از نکبت حضور آنان ایمن داشت. من نیز در اندوه عمیق ازدست دادن آن انسانی که شخصا دورادور دوست می‌داشتمش، سوگوارم.»
بعد از این اظهار ارادت، برخی ابراز تعجب کردند و حتی از روی مخالفت و بدون این‌که بویی از وطن پرستی داشته باشند به دولت‌آبادی تاختند اما این نویسنده به‌تازگی و در مراسم بزرگداشت «روز قلم» که شامگاه 14تیر توسط فیدیبو در فضای کلاب‌هاوس برگزار شد، بار دیگر بر موضع قبلی خود ایستاد و گفت: اگر آن دلسوختگی را برای سرباز مملکتم، زنده‌یاد سردار سلیمانی انجام دادم به آن باور داشتم.
دولت‌آبادی در پاسخ به سوالی درباره موضعگیری‌هایش برای وطن و مخالفت عده‌ای با این موضع‌گیری‌های او بیان کرد: من به خودم دروغ نمی‌گویم. نویسنده نباید به خودش دروغ بگوید. نویسنده نقاب ندارد و با قلب و عقلش زندگی می‌کند. سؤال من از کسانی که به من اعتراض داشتند این است که آیا من در طول عمرم و از ۱۰سالگی که کار می‌کنم جز برای مملکتم کار کرده‌ام؟ جز برای زبان فارسی، مردم این مملکت و بیان آنها کاری کرده و مقصدی داشته‌ام؟ وللّه که من هیچ آرزویی جز سربلندی، آزادگی، سلامت، بهداشت، آموزش و پرورش و رشد اجتماعی مملکت و این وطن نداشته‌ام.
او ادامه داد: به اعتقاد من چراغی که به خانه رواست به مسجد حرام است. یعنی ما اول باید به خودمان بپردازیم و من عملا این کار را انجام داده‌ام. بنابراین اگر آن دلسوختگی را برای سرباز مملکتم، زنده‌یاد سردار سلیمانی انجام دادم به آن باور داشتم، زیرا مردی نخبه مأمور می‌شود کاری را انجام دهد، ورای آن سیاستی که او را مأمور کرده، این‌که او  سوخته آن کار است، امر دیگری است که من آن را قدر دانستم، کما این‌که همان رنج را برای همه افسران ما که در جنگ هشت‌ساله از بین رفتند هم دیده و برای آنان گریسته و سخن گفته‌ام.
دولت‌آبادی گفت: من برای تک تک افرادی که در این مملکت بودند و بنا بود آن را نگه‌دارند، «کلنل» را نوشتم. بنابراین این حس و عاطفه و بیان من منحصر به ژنرال سلیمانی نبوده است. برای من هیچ استثنایی وجود ندارد و همه سربازانی که از مملکت ما و شما دفاع می‌کنند، عزیز هستند. ضمن این‌که خودم در جوانی خواستم ارتشی شوم اما قبولم نکردند و چه خوب! چون ناچار شدم نویسنده شوم.
این نویسنده تصریح کرد: می‌گویند اگر فکر می‌کنید دیگران درباره شما چه فکری می‌کنند یا ضعیف هستید یا از ایشان می‌ترسید، من هرگز به خود دروغ نگفته‌ام. در جای خودم نه ضعیف هستم و نه از کسی می‌ترسم.
دولت آبادی در بخش دیگری از صحبت‌هایش، روز قلم را یکی از روزهای بزرگ در گذشته تاریخی ما خواند که باید گرامی داشته شود و گفت: این‌که در این دوره نویسندگان و به‌ویژه جوانان آن را احیا می‌کنند، بسیار فرخنده و نیکو است.