درحال گفت و گو با گاومیش داران هستیم که پیرزنی از اهالی روستا نزدیک می‌آید و بدون مقدمه با صدایی آرام شروع می‌کند درد‌دل کردن از وضعیت این روزهایشان. یک جمله را مرتب تکرار می‌کند: دخیل آورده‌ایم به شما تا به دادمان برسید... و این دخیل آوردن اصطلاحی که عرب‌های خوزستان معمولا به نشانه خواهش از آن استفاده می‌کنند. می‌گوید ام علی عبیداوی یعنی مادر علی است و 30 راس گاومیش دارد. در چند روز گذشته حال گاومیش مادر به دلیل استفاده از آب‌آلوده بد شده و مجبور به فروشش قبل از تلف شدن، شده‌اند.
 ما تشنه بمانیم مهم نیست، به این زبان‌بسته‌ها آب بدهید
مدام قسم‌مان می‌دهد و می‌گوید به مسلمانی‌تان قسم نه آب برای شرب می‌خواهیم و نه آب برای کشاورزی. فقط آب برای این زبان بسته‌ها می‌خواهیم که همه سرمایه زندگی‌مان‌اند. ام علی می‌گوید در چند روز گذشته تعدادی از گاومیش‌هایش وقتی برای آب‌تنی به سمت تالاب رفته‌اند دیگر بازنگشته‌اند و حتی لاشه‌شان را هم پیدا نکرده‌اند. او می‌گوید دام‌های مریض حتی برای قربانی هم به درد نمی‌خورند و کسی آنها را نمی‌خرد. برای همین تلف و طعمه شغال‌ها و سگ‌های تالاب می‌شوند.