قد و قواره‏اش کوچک است، ریش‎هایش تنک و خلوت روی چانه نشسته، تازه 18 سالش شده است. اینها اما تمام ویژگی‏های، عباس نوری نیست. یک عینک آفتابی سیاه زده به چشم‎هایش. چشم‎هایی که نوری ندارد و درست شبیه به عینک آفتابی‎اش، تیره تیره است. داستان عباس چند لحظه بعد از تولدش شروع شد. از زمانی که در یکی از بیمارستان‎های شهر شیراز، چشمش به دنیا باز شد. عباس اما با یک مشکل بزرگ به دنیا آمد، همان زمان که تازه پایش به دنیا باز شده بود، اکسیژن خونش افت کرد. همین شد که پرستاران و پزشکان برای کمک به او، سریع اقدام کردند و او را به اتاق اکسیژن رساندند‌. اکسیژن اما زیادی به مغز او رسید و همین آفت چشم‎هایش شد و روشنایی را از چشم‎هایش گرفت و نابینایی، سرگذشتش شد.
والدینش او را به یکی از مراکز مخصوص نابینایان فرستادند. در همین مرکز هم همه به استعداد او پی بردند. درست در زمان‌هایی که او مشغول بازی بود ‌ یک صدای جادویی می‎شنید. صداهایی که او را به دنیای دیگری می‎برد. درست در اتاق همجوار با اتاق بازی عباس، کلاس موسیقی برگزار می‎شد و عباس هم صدای خوش نواختن را می‎شنید. او می‎گوید‌: «با شنیدن صدای موسیقی، حس عجیبی به من دست می‎داد. انگار که در این دنیا نبودم و در مکان دیگری زندگی می‎کردم.»
آن اوایل تمام دلخوشی عباس به شنیدن صدای خوش ارگ ختم می‎شد اما بعد میل به یادگیری در او جوانه زد. او می‎گوید که یک روز خیلی اتفاقی  تصمیم گرفت از اتاق بازی به اتاق موسیقی برود و از مربی موسیقی بپرسد ‌‌که می‎تواند ساز بزند یا نه؟ و مربی موسیقی هم به او اجازه داد‌. بعد اما اتفاق عجیبی ‎افتاد، او که آموزش ندیده و نت خوانی بلد نبود‌ توانست ساز بزند. مربی‏‎اش از استعداد او تعجب می‏‌کند و از پدرش می‎خواهد برای او ارگ بخرد.
ماجرای عباس اما به نواختن ارگ ختم نمی‎شود. عطش او برای نواختن آلات موسیقی، هر روز بیشتر می‎شود. یک روز با ارگ، چند هفته بعد با نواختن سه‎تار و تار و بعد از آن با نواختن کمانچه .   عشق عباس به موسیقی به اینجا ختم نمی‎شود، دانش و شوق موسیقی، او را به موسیقی الهی، به قرائت قرآن کریم می‏کشاند. او در قرائت قرآن مجید هم خوب درخشیده است، مقام اول استانی در مسابقات دانش‎آموزی شیراز و مقام دوم کشور در مسابقات بهزیستی استان اصفهان، از عناوینی است که او ‌در قرائت قرآن به دست آورده است؛ موسیقی الهی که حالا به گفته عباس این روزها با آن آرام می‎‌شود.