خلاقیت در محدودیت است که شکوفا می‌شود. کافی است یک جست‌وجوی ساده درباره نحوه کار قاچاقچی‌ها بکنید تا متوجه حرف من بشوید. کافی است ببینید قاچاقچیان مواد مخدر چه شیوه‌هایی ابداع کرده‌اند که بارشان را از مرزها عبور دهند. یا اصلا چرا راه دور برویم؟ از پلیس راهور بپرسید چرا هرچند وقت یک‌بار مجبور می‌شود سیستم دوربین‌های کنترلش را ارتقا دهد؟ برای این‌که متخلفان محترم هر بار روش تازه‌ای برای دور زدن دوربین به ذهن مبارک‌شان می‌رسد!
شاید اگر سر نخ همه این تخلف‌ها را بگیریم به ریشه «خود استثناءپنداری» برسیم. یعنی فرد متخلف پیش از این‌که به خلاقیت دست بزند تا راهی برای دور زدن قانون پیدا کند، برای صدور مجوز نفسانی، پیش خودش فکر می‌کند «این چیزها برای من که نیست برای فلان دست آدم‌هاست.» یا مثلا«حالا با حرکت من یک نفر که اتفاقی نمی‌افتد» و بعد قوه خلاقیتش را به کار می‌بندد و کاری می‌کند که هوش از سر هر جنبنده‌ای بپرد. چند مثال عینی‌تر درباره این خلاقیت‌ها را می‌شود در دور زدن قانون منع عبور و مرور بین‌شهری در روزهای کرونایی دید. از کسانی که خودرو‌ی‌شان را تحویل کشنده‌های مخصوص حمل خودرو می‌دهند و در شهر مقصد تحویل می‌گیرند تا کسانی که در اتاق بار یک خودروی باری اتراق می‌کنند و خودشان را مثلا بار گوجه جا می‌زنند تا سریع‌تر در شهر مقصد گوجه‌ها را سیخ کنند و بال کبابی بزنند بر بدن.
از آنجا هم که ما مردم هستیم که نماینده‌های خودمان را انتخاب می‌کنیم تا در مجلس به‌جای ما تصمیم بگیرند، این «خود استثناءپنداری» پایش را به مجلس شورای اسلامی هم باز کرده است. در جلسه پیشین مجلس، رئیس مجلس در پخش زنده تلویزیونی به نمایندگان توصیه کرد کرونا را جدی بگیرند، ماسک بزنند و از تجمع بپرهیزند. نه برای این‌که از شیوع کرونا جلوگیری کنند، چون به هر حال آنها هرکدام یک‌جور استثنا هستند، صرفا به دلیل این‌که مردم می‌بینند و به روابط عمومی مجلس اعتراض می‌کنند. کاش لااقل به مردمی که در محدودیت‌های کرونایی سفر می‌روند هم می‌شد مثل نماینده‌های مجلس گفت «مردم می‌بینند،‌ زشت است!».