پرنده طلایی ایران
چهارمین طلای کاروان «سردار دل‌ها» در توکیو یک طلای تاریخی بود. طلایی که با پرش 7 متر و 21سانتی‌متری امیر خسروانی به دست آمد.
وقتی مسابقات پرش طول بازی‌های پارالمپیک 2020 در کلاس ۱۲ Tبا حضور ۱۰ورزشکار در ورزشگاه المپیک توکیو برگزار شد، کسی فکر نمی‌کرد طولانی‌ترین پرش از سوی پرنده ایرانی باشد اما اینجا در پارا، کسی نیست که رویایش را رها کند. خسروانی در پرش اول خود خطا کرد اما در پرش دوم با ثبت رکورد ۷ متر و ۲۱‌سانتی‌متر هم رکورد شخصی‌اش را شکست و هم به مدال طلا دست پیدا کرد. در این رقابت جذاب ساوون پینه دا از کوبا با ثبت رکورد ۷‌متر و ۱۶ سانتی‌متر به مدال نقره رسید و مدال برنز هم به سعید نجف‌زاده از آذربایجان رسید که ۷ متر و ۳‌سانتی‌متر پرید. خسروانی پس از طلایی‌شدن در توکیو گفت: می‌توانستم رکورد بهتری بزنم. متاسفانه ٢٠روز قبل از پارالمپیک از ناحیه‌ آشیل پا دچار مصدومیت شدم و همین باعث شد نتوانم رکورد بهتری ثبت کنم. پرش 21/7 رکوردی نبود که دنبالش بودم. ان‌شاءا... در آینده تلاش می‌کنم رکورد‌های بهتری ثبت کنم. خسروانی با بیان این‌که به کسب مدال طلا فکر می‌کرده‌است، افزود: هرچند در برآوردها مدال برنز را برایم پیش‌بینی کرده‌بودند اما من با تمرکز و تمرین ذهنی می‌دانستم که می‌توانم طلا بگیرم. من این مدال را به مردم ایران و مربی‌ام تقدیم می‌کنم.



اولین برنز کاروان
بعد از چهار طلا و چهار نقره، اولین مدال برنز کاروان ایران نصیب سامان رضی شد. این وزنه‌بردار لنگرودی در رقابت‌های دسته 107کیلوگرم فقط یک بار از داوران سه چراغ سفید دریافت کرد اما با همان یک حرکت صحیح، با ثبت رکورد 231 کیلوگرم بر مدال برنز پارالمپیک 2020 توکیو بوسه زد. سامان رضی که هنگام مراسم اهدای مدال اشک می‌ریخت، درباره عملکرد خود گفت: برای رسیدن به این مدال تلاش زیادی کردم اما به هدف موردنظر نرسیدم. برنامه‌ریزی من برای مدال نقره یا طلا بود اما متأسفانه شرایط به گونه دیگری رقم خورد.



سیامند تکرار نشد
منصور پورمیرزایی وزنه‌بردار دسته فوق‌سنگین ایران هر چند نتوانست مثل سیامند رحمان، ورزشکار خاطره‌انگیز و فقید ایران مدال طلای پارالمپیک را به دست بیاورد اما در هنگام مراسم توزیع مدال‌ با تصویری از او روی سکو رفت. دیروز پورمیرزایی روی تخته رفت تا بتواند طلا را برای ایران به ارمغان آورد. او ابتدا وزنه 235‌کیلوگرمی را مهار کرد. برای دومین حرکت سراغ وزنه 241 کیلوگرم رفت و آن را هم مهار کرد. بعد از پورمیرزایی، رقیب اردنی او هم توانست این وزنه را بالای سر ببرد ولی به خاطر کمتر بودن وزنش، در جایگاه اول قرار گرفت. حرکت آخر تعیین‌کننده بود. پورمیرزایی دست روی وزنه 246 کیلوگرم گذاشت. تمرکز کرد. وزنه را پایین برد اما نتوانست آن را تا آخر بالا ببرد. این حرکت نیمه تمام، هدیه مدال طلا به ورزشکار اردنی بود؛ او که روی تخته رفت تا همان 246 را بزند ولی ناکام بود. بعد از این اتفاق خیلی‌ها حسرت خوردند که چرا مربی پورمیرزایی وزنه سبک‌تری برای او در‌نظر نگرفت؟ با حضور سیامند، همیشه قوی‌ترین مرد المپیک او می‌شد اما ایران در توکیو قافیه را باخت و چنین عنوانی را به یک اردنی سپرد. پورمیرزایی که به شدت بابت مدال نقره ناراضی بود، در مراسم توزیع مدال‌ها با تی‌شرتی روی سکو رفت که تصویر زنده‌یاد سیامند رحمان روی آن نقش بسته بود.



طلای پنجم
کاروان سردار دل‌ها دیروز دو طلای دیگر صید کرد تا دل مردم ایران را شاد کند. بعد از طلای صبح دیروز خسروانی، این بار نوبت به مهدی اولاد رسید تا او هم در دو‌و‌میدانی تاریخ‌ساز شود. این ورزشکار نابینای کشورمان موفق شد در رقابت‌های پرتاب وزنه مردان کلاس اف 11 آقایی کند. مهدی ابتدا 53/13 متر وزنه خود را پرت کرد. در ادامه 12/14 متر انداخت و در پرتاب سوم به 01/14 رسید. انگار هر چه از زمان مسابقه می‌گذشت اولاد گرمتر می‌شد چون او در پرتاب چهارم 40/14 انداخت و در پرتاب پنجم 43/14. او توانست با اقتدار عنوان قهرمانی این رشته را از آن خود کند. مهدی دیروز توانست رکورد شخصی خود را هم افزایش دهد. دیروز نورمحمد آرخی دیگر ورزشکار ایرانی هم در این ماده حضور داشت که رکورد 78/12 را ثبت کرد و در جایگاه ششم قرار گرفت.  اولاد با این طلا ایران را به جایگاه دوازدهم جدول توزیع مدال رساند.



پورمیرزایی خداحافظی کرد
منصور پورمیرزایی که موفق شد مدال نقره پاراوزنه‌برداری پارالمپیک توکیو را از آن خود کند، از ورزش قهرمانی خداحافظی کرد. او در این باره گفت: «آنچه انتظار مردم بود و در ذهن داشتم، محقق نشد. قرار بود مدال طلای سیامند را کسب کنم اما متاسفانه در این زمینه موفق نبودم.‌ متاسفانه نتوانستم آنگونه که مردم انتطار دارند، وزنه بزنم و این موجب ناراحتی من است. این نخستین مدال من بود که در آخرین مسابقه ورزشیم به دست آمد. من از دنیای قهرمانی خداحافظی می‌کنم. قرار بود سال گذشته خداحافظی کنم اما درگذشت دوست عزیزم سیامند این کار را به تاخیر انداخت.»