یکی از اهداف اصلی طرح بهسازی و نوسازی اطراف حرم‌مطهر رضوی، برطرف کردن ناهنجاری‌های منظری و سامان دادن به منظر شهری محدوده پیرامون حرم‌ بود. با این حال، امروز شاهد آن هستیم که ساختمان‌های بلندمرتبه نامتجانس با معماری حرم‌مطهر با نماها و حجم‌های متفاوت و مغشوش، عملا به شکلی دیگر، مشکلات منظری محدوده پیرامون حرم را بازتولید کرده‌اند. خط آسمان نامتعادل، مقیاس‌های غیرانسانی پروژه‌ها، حجم‌های بزرگ و پیوسته و لبه‌های غیرفعال این پروژه‌ها و در رأس همه آنها، بی‌ارتباطی این منظر شهری با زمینه فرهنگی و هویتی بافت، از جمله سرفصل‌های اصلی فهرست بلند مسائل طرح گذشته در حوزه منظر شهری است. اشراف ساختمان‌ها بر صحن‌های حرم‌مطهر نیز عملا منتج به این شده که از داخل بسیاری از صحن‌ها، ساختمان‌های بلند در معرض دید قرارگرفته و منظر بسیار نامناسبی را ایجاد کنند. برای رفع این معضلات در طرح جدید حریم‌رضوی کنترل نظام ارتفاعی لایه‌های مختلف تعریف و سقف 23متر برای کل بافت تعیین شده‌است. بر این اساس در لایه بلافصل حرم‌مطهر، حداکثر ارتفاع برابر با ارتفاع دیواره‌های حرم‌مطهر تعیین شده و در لایه‌های بعدی، این ارتفاع افزایش می‌یابد، لکن در کل بافت، با توجه به ساخت و سازهای انجام شده از سویی و فرصت‌های باقیمانده، ارتفاع اغلب بناها در محدوده بافت پیرامون حرم‌مطهر، حداکثر پنج‌طبقه روی زمین در نظر گرفته‌شده‌است. همچنین به منظور وحدت‌بخشی به سیما و منظر بافت، ضوابط نماسازی و بدنه‌سازی منطبق بر معیارهای معماری اسلامی ایرانی مورد توجه قرار گرفته و بخشی لاینفک از ضوابط ملاک عمل طرح ویژه خواهدبود.