بم یگانه آبادبوم ایران در استان یزد است که هنوز کاریزها یا قنات‌هایش روزگاری رویایی دارند! چرا؟ همه آنها که دوست دارند از گذشته پرافتخار ایران در حوزه موانست طبیعت با کشاورزی آگاهی یابند، خوب است که به موزه زنده بم سر‌بزنند. این موزه چقدر می‌ارزد؟! موزه‌ای که به ایرانیان می‌آموزد می‌توان بدون ساخت سدهایی گرانقیمت و حفر چاه‌هایی افیونی، هم زندگی کرد، هم کشاورزی پایدار داشت و هم این هم‌نشینی غرورآفرین و هوشمندانه را به‌عنوان میراثی ماندگار در یونسکو ثبت کرد.  بم تنها شهر ایران است که در برخی از معابر عمومی‌اش تابلوهایی نصب‌شده که هشدار می‌دهد ماشین‌آلات سنگین نباید از این گذرگاه‌ها عبور کنند زیرا ممکن است برای گالری‌های کاریزها خطرآفرین باشد.  قدر بم را بدانیم و اجازه ندهیم به بهانه زیبایی اشتغال کارخانه روی و مشتقاتش، چاه حفرشده و منابع آب‌شیرین ارزشمند بم با تهدید کمی و کیفی روبه‌رو شود.  ما نباید گول پیمان و سوگندهای مقامات محلی و سرمایه‌گذار را خورده و اجازه دهیم سرنوشت سیاه زنجان و یزد پس از توسعه صنایع و معادن سرب و روی در بم هم تکرار شود. بم خریدنی نیست و روح هزاران هموطنی که مظلومانه در زلزله هجده سال پیش جان خود را از دست دادند، هرگز ما را نمی‌بخشد اگر این امانت افتخارآفرین را به شایستگی به آیندگان انتقال ندهیم.  در عین حال کسی با توسعه و اشتغال زاویه‌ای ندارد. مطالبه ما این است که محل کارخانه جدید در منطقه آزاد بم جانمایی شود و نه در حریم بیست‌هزارهکتاری باغ‌شهر بم که در یونسکو ثبت شده است.