ریچارد نفیو، بانی طراحی و ترسیم تحریم‌های یکجانبه آمریکا بارها در سخنان خود تاکید کرده بود که هندسه تحریم‌های یکجانبه آمریکا علیه ایران و بازیگران دیگری که مورد تحریم واشنگتن قرار گرفته‌اند، به اندازه‌ای سخت و محکم است که تحت هیچ شرایطی (حتی در صورت انعقاد توافق با آمریکا) امکان جابه‌جایی خطوط و مولفه‌های کلان آن ساختار هندسی وجود ندارد. بی‌دلیل نبود که حتی پس از انعقاد توافق برجام در سال 2015 میلادی و اجرایی شدن آن از ابتدای سال 2016 میلادی، مقامات دموکرات دولت اوباما مانع از رفع عملیاتی تحریم‌های یکجانبه آمریکا علیه کشورمان شدند.  مقامات دو حزب دموکرات و جمهوریخواه در اتاق‌های فکر خود تاکید دارند که تحریم یکجانبه زمانی معنا پیدا می‌کند که به بلاک شدن کشور هدف تبدیل شود؛ به عبارت بهتر، این تحریم‌های یکجانبه باید منجر به انسداد مسیر صادرات و واردات کشور تحریم شده از سوی سایر بازیگران بین‌المللی (از ترس تحریم و جریمه آمریکا) و در نهایت تسلیم آن کشور در ازای تعلیق قطره‌چکانی تحریم‌ها شود. این ساختار و هندسه در جریان مبادله سختی اخیر تهران- دمشق- بیروت به چالش کشیده شد و هدف قرار گرفت.  هم اکنون مقامات آمریکایی نگران هستند که در دوران پساجنگ سرد و در حالی‌که مطابق نظر اکثر تحلیلگران غربی، هژمونی این کشور در نظام بین‌الملل شدیدا تضعیف شده است، اصلی‌ترین ابزار خود را برای تغییر رفتار مخالفان‌شان از دست بدهند. این دغدغه هم‌اکنون بیش از هر زمان دیگری نزد صاحبان قدرت در آمریکا ملموس است! از سوی دیگر واشنگتن در برابر تلفیق بازدارندگی، اقدام و عزم بازیگران برای مبادلات اقتصادی، قطعا حرفی برای گفتن نداشته و نمی‌تواند ساختار تحریمی تازه‌ای را جایگزین کند!