آیا پرسپولیس می‌تواند در یک‌چهارم نهایی از سد الهلال عربستان بگذرد؟
رویای قهرمانی در دل صحرا
فوتبالی‌ها همیشه یک ضرب‌المثل خوب دارند که می‌گویند:«تیمی که می‌خواد قهرمان بشه، براش فرقی نداره رقیب روبروش کدوم تیمه» شانس، بخت و اقبال و این چیزها را باید دور ریخت. تیم اگر آماده باشد و بدون اشتباه بازی کند می‌تواند بر قله افتخار بایستد؛ بدون هیچ اما و اگری.
قصه پرسپولیس در لیگ قهرمانان حالا باید چنین شکلی به خودش بگیرد که اگر این طور نباشد می‌شود یک حسرت، می‌شود مثل همان دو باری که شاگردان گل‌محمدی به فینال آسیا رسیدند و هر دو بار هم ناکام بودند. یک بار در ورزشگاه آزادی مقابل چشم هزاران هوادار. برای پرسپولیس در آن فینال همه چیز در بازی رفت تمام شده بود. در ژاپن که آنها دو گل خوردند جبرانش در آزادی سخت بود و انتهایش شد، بالا رفتن جام قهرمانی روی دست‌های کاپیتان کاشیما.
دو سال بعد و دوباره پرسپولیس در فینال. این بار رقیب از کره‌جنوبی بود. تیم اولسان هیوندای. بدون تعارف پرسپولیس زورش به حریف می‌رسید اما... همیشه در فوتبال ایران این اما کار دست تیم‌های ما داده است. دادن دو خطای پنالتی. یک بار احمد نورالهی با‌تجربه، ساق مهاجم حریف را داد دستش و پنالتی دوم هم که مهدی شیری پرواز بلندی کرد و لمس توپ با دستش آوار را روی سر میلیون‌ها پرسپولیسی خراب کرد. آنجا اشتباهات فردی دست پرسپولیس را از رسیدن به جام قهرمانی کوتاه گذاشت و همه چیز تمام شد!
همه چیز تمام شد و باید از آن سال‌ها فقط خاطره ساخت، حتی اگر تلخ بوده باشد. حالا فصل جدیدی برای رسیدن به فینال مقابل پرسپولیس است و حریف، تیم قدرتمندی به نام الهلال. تیمی که باز هم به قول فوتبالی ها«حتی اسمش هم ترسناک است.»
بازی در خاک رقیب است، رقیبی قدرتمند که استقلال را از گردونه رقابت‌ها حذف کرده، سال‌هاست قهرمان آسیا نشده و بازیکنانی میلیاردی و قدرتمند دارد. با این حال پرسپولیس هم دست و پا بسته نیست که اگر بود خبرنگاران و کارشناسان عربستانی از این نمی نوشتند که «خدا کند به پرسپولیس نخوریم.»
تا سه نشود بازی نشود. این ضرب‌المثل دیگر فقط به فوتبالی‌ها بسط پیدا نمی‌کند. دو بار نشد و برای بار سوم باید بشود. باید الهلال را در خانه‌اش شکست داد و فرقی هم نکند که آن طرف النصر بالا می‌آید یا الوحده امارات.این تازه بخشی از راه سختی است که پرسپولیسی‌ها
وارد مسیرش شده‌اند.
در گروه شرق چونبوک موتورز، پوهانگ استیلرز و اولسان هیوندای از کره‌جنوبی و ناگویا تنها نماینده ژاپن قرار دارند. پرسپولیس از همین حالا باید به یکی از این چهار تیم فکر کند، اگر می‌خواهد آن «تا سه نشود بازی نشود» برایش اتفاق بیفتد. مشکلات هست زیاد هم هست، مثل این‌که پرسپولیس تا روز بازی با الهلال فقط یک بازی در لیگ می‌کند، آن هم به دلیل این‌که لیگ ایران بنا به دلایلی نا‌مشخص و برنامه‌ریزی‌های اشتباه تعطیل است.
جدایی چند بازیکن از این تیم، مشکلات روحی و مالی هم که بماند، اما این تیم و این پرسپولیس نشان داده که هرچه عرصه برایش سخت‌تر باشد بهتر نتیجه می‌گیرد. سرخپوشان تشنه رسیدن به یک جام در آسیا هستند و این بار شاید نه آن «اما»ی معروف در فوتبال ایران برای‌شان اتفاق بیفتد و نه همه بی‌تجربگی‌هایی که اشتباهات فردی با کمک ویدئو‌چک گریبان‌شان را گرفت. شاید امسال طالع به این شکل رقم بخورد که در پایان فصل لیگ قهرمانان آسیا و مقابل نام تیم قهرمان نوشته شود «پرسپولیس».
قصه پرسپولیس در لیگ قهرمانان حالا باید چنین شکلی به خودش بگیرد که اگر این طور نباشد می‌شود یک حسرت، می‌شود مثل همان دو باری که شاگردان گل‌محمدی به فینال آسیا رسیدند و هر دو بار هم ناکام بودند. یک بار در ورزشگاه آزادی مقابل چشم هزاران هوادار. برای پرسپولیس در آن فینال همه چیز در بازی رفت تمام شده بود. در ژاپن که آنها دو گل خوردند جبرانش در آزادی سخت بود و انتهایش شد، بالا رفتن جام قهرمانی روی دست‌های کاپیتان کاشیما.
دو سال بعد و دوباره پرسپولیس در فینال. این بار رقیب از کره‌جنوبی بود. تیم اولسان هیوندای. بدون تعارف پرسپولیس زورش به حریف می‌رسید اما... همیشه در فوتبال ایران این اما کار دست تیم‌های ما داده است. دادن دو خطای پنالتی. یک بار احمد نورالهی با‌تجربه، ساق مهاجم حریف را داد دستش و پنالتی دوم هم که مهدی شیری پرواز بلندی کرد و لمس توپ با دستش آوار را روی سر میلیون‌ها پرسپولیسی خراب کرد. آنجا اشتباهات فردی دست پرسپولیس را از رسیدن به جام قهرمانی کوتاه گذاشت و همه چیز تمام شد!
همه چیز تمام شد و باید از آن سال‌ها فقط خاطره ساخت، حتی اگر تلخ بوده باشد. حالا فصل جدیدی برای رسیدن به فینال مقابل پرسپولیس است و حریف، تیم قدرتمندی به نام الهلال. تیمی که باز هم به قول فوتبالی ها«حتی اسمش هم ترسناک است.»
بازی در خاک رقیب است، رقیبی قدرتمند که استقلال را از گردونه رقابت‌ها حذف کرده، سال‌هاست قهرمان آسیا نشده و بازیکنانی میلیاردی و قدرتمند دارد. با این حال پرسپولیس هم دست و پا بسته نیست که اگر بود خبرنگاران و کارشناسان عربستانی از این نمی نوشتند که «خدا کند به پرسپولیس نخوریم.»
تا سه نشود بازی نشود. این ضرب‌المثل دیگر فقط به فوتبالی‌ها بسط پیدا نمی‌کند. دو بار نشد و برای بار سوم باید بشود. باید الهلال را در خانه‌اش شکست داد و فرقی هم نکند که آن طرف النصر بالا می‌آید یا الوحده امارات.این تازه بخشی از راه سختی است که پرسپولیسی‌ها
وارد مسیرش شده‌اند.
در گروه شرق چونبوک موتورز، پوهانگ استیلرز و اولسان هیوندای از کره‌جنوبی و ناگویا تنها نماینده ژاپن قرار دارند. پرسپولیس از همین حالا باید به یکی از این چهار تیم فکر کند، اگر می‌خواهد آن «تا سه نشود بازی نشود» برایش اتفاق بیفتد. مشکلات هست زیاد هم هست، مثل این‌که پرسپولیس تا روز بازی با الهلال فقط یک بازی در لیگ می‌کند، آن هم به دلیل این‌که لیگ ایران بنا به دلایلی نا‌مشخص و برنامه‌ریزی‌های اشتباه تعطیل است.
جدایی چند بازیکن از این تیم، مشکلات روحی و مالی هم که بماند، اما این تیم و این پرسپولیس نشان داده که هرچه عرصه برایش سخت‌تر باشد بهتر نتیجه می‌گیرد. سرخپوشان تشنه رسیدن به یک جام در آسیا هستند و این بار شاید نه آن «اما»ی معروف در فوتبال ایران برای‌شان اتفاق بیفتد و نه همه بی‌تجربگی‌هایی که اشتباهات فردی با کمک ویدئو‌چک گریبان‌شان را گرفت. شاید امسال طالع به این شکل رقم بخورد که در پایان فصل لیگ قهرمانان آسیا و مقابل نام تیم قهرمان نوشته شود «پرسپولیس».
