ما با خاطره‌های‌مان بود که اسکوچیچ را از نشستن روی نیمکت تیم‌ملی محروم کردیم و جام‌جهانی را به کارلوس کی‌روش سپردیم. کارلوس متخصص‌ترین کسی بود که می‌شناختیم‌، یکی از نسل دایناسورها که بازی با آرژانتین، اسپانیا، پرتغال و حتی نیجریه در حافظه ما فشار می‌آورد که به او اعتماد کنیم اما متاسفانه گاهی خاطره‌ها آدم را گول می‌زنند. یادمان رفته بود، برای کی‌روش شدن یک تیم چیزی به نام زمان و تمرین زیاد نیاز است. یادمان رفته بود همین کی‌روش در کلمبیا شش تا از اکوادور خورده بود. کارلوس کی‌روش خاطره‌های ما را خراب کرد. این دفاع، این بازی ...کارلوس هم خاطره‌هایش را خراب کرد.
خود کی‌روش هم انگار اسیر همین خاطره‌ها بود، او فکر می‌کرد تیم ما را می‌شناسد. فکر می‌کرد این بچه‌ها همان بچه‌های 4سال قبل هستند. او نمی‌دانست فقط مهدی طارمی است که نسبت به 4سال قبل پیشرفت کرده و همان هم در بازی گل زد. بازیکنان ذخیره تیم‌های درجه چندم اروپایی، با آن بازیکنان 4سال قبل فرق دارند. لااقلش خیلی از آنها 4سال پیرتر شده بودند. مثال خوب روزبه چشمی است، او با خاطره 4سال قبل فیکس شد، هرچند او تنها مثال نبود، خیلی‌های دیگر در این مساله شریک بودند. کارلوس کی‌روش با خاطرات خود تیمی را به قطر برد و مقابل انگلستان به میدان فرستاد، اما این بار خاطرات جواب نداد، نه خاطرات ما و نه خاطرات کی‌روش. هنوز فرصت هست، هنوز خاطره‌ها پشت در ایستاده‌اند تا در بازی با ولز و آمریکا ساخته شوند اما بازی با انگلستان خاطره‌ای را خراب کرد که ما از کارلوس کی‌روش داشتیم. حالا با سند و مدرک می‌توان گفت او گاهی تیم‌هایی دارد که دفاع خوب ندارد و بازیکنانش پشت سر هم اشتباه می‌کنند.