یک فنجان گپ تین‌ایجری
دنیای تعامل دوسویه
«خانواده مرا درک نمی‌کند!»، «به خواسته‌های من توجه نمی‌شود!»، «به من اعتماد نمی‌کنند!»، «استقلال ندارم!»، «دائم سرکوفت می‌زنند!»، «من را با همسن‌‌هایم مقایسه می‌کنند.» این جملات را کجا شنیده‌اید؟
« گستاخ است!»؛ «خیلی پرتوقع و پرادعاست!»، «تنبل و بی‌انگیزه است!»، «فرصت‌هایش را هدر می‌دهد و قدر امکانات و رفاه موجود را نمی‌داند!» این جملات را چطور؟ حتما آشنا هستند. شما که در حال مطالعه این مطلب هستید یا نوجوانید یا فرزند نوجوان دارید. اگر خارج از این دو است، بد نیست بگویم که این مطلب به‌درد شما نمی‌خورد. روزنامه را کنار بگذارید و به نوشیدن چای یا قهوه کنار خود برسید اما اگر همانی است که ذکر شد، بیایید!
دو دسته از صحبت‌هایی که نوجوانان نسبت به والدین و والدین نسبت به نوجوانان ابراز می‌کنند را برای مثال آورده‌ام، چون می‌خواهم کمی با هم گپ بزنیم.
اگر با مادر‌و‌پدرهایی که نوجوان دارند به گفت‌وگو بنشینید، حتما این جمله را از آنها می‌شنوید: «باید با بچه‌ها دوست باشیم». جمله زیبایی است و همه هم با آن موافق هستند اما این دوست بودن چیست؟
از سوی دیگر بسیاری از نوجوانان نیز درگیر‌و‌دار رشد فکری و اجتماعی خود، ارتباط با والد خود را مطلوب نمی‌بیند. حس می‌کنند آنها منظورشان را خوب نمی‌فهمند یا از والدین‌شان حرف‌های قابل درکی نمی‌شنوند.
بیایید با هم کمی به کنکاش دنیای زیبا و پرشور نوجوانی برویم. وقتی دوره کودکی‌مان رو به اتمام است، تجربه حضور در همان دنیای قدیمی اما با جسم و روحی در حال رشد همراه با نگرش تغییریافته اطرافیان نسبت به ما، یک حس جدید است که برای شناخت آن باید آماده باشیم. شناخت دنیای پرتکاپو و هیاهوی نوجوانی کار سختی نیست اگر کمک دلسوز و همراهی داشته باشیم و چه کسی برای این کار بهتر از پدر‌و‌مادر است؟
در دنیایی که پدر‌و‌مادر برای شناخت آینده نزدیک و دور ما کمک و یارمان باشند، چیزی سخت و غریبه نیست. چون یارهای ما با فاصله چند سال و رویه‌ای نزدیک به ما، همین روزها را تجربه کرده‌اند و مسیر را یک‌بار پیش رفته‌اند. از دید یک نوجوان، همراهی مادر یا پدر و هم‌مسیر شدن آنها برای گذر از دوران نوجوانی یکی از بهترین خاطرات زندگی می‌تواند باشد.
اما نکته مهم‌تر برای پدر‌و‌مادرهاست. این‌که بخواهند و بدانند که برای این همراهی نوجوان خود را آماده کنند. برایش از شیرینی‌ها و سختی‌های مسیر بگویند و از دنیای پرتلاطم پیش رویش پیش‌زمینه ذهنی بسازند و در تجربه‌های اول گام‌های او، پشتیبانش باشند.
چه کسی است که این دو را نخواهد؟ همه دوست دارند فرزندی داشته باشند. فرزندی که از جدا بودن از مادر‌و‌پدر آزرده‌خاطر می‌شود. پس باید برای حفظ کردن این پل میان دو طرف رابطه کاری کرد.
محدث تک‌فلاح - خبرنگار حوزه خانواده
دو دسته از صحبت‌هایی که نوجوانان نسبت به والدین و والدین نسبت به نوجوانان ابراز می‌کنند را برای مثال آورده‌ام، چون می‌خواهم کمی با هم گپ بزنیم.
اگر با مادر‌و‌پدرهایی که نوجوان دارند به گفت‌وگو بنشینید، حتما این جمله را از آنها می‌شنوید: «باید با بچه‌ها دوست باشیم». جمله زیبایی است و همه هم با آن موافق هستند اما این دوست بودن چیست؟
از سوی دیگر بسیاری از نوجوانان نیز درگیر‌و‌دار رشد فکری و اجتماعی خود، ارتباط با والد خود را مطلوب نمی‌بیند. حس می‌کنند آنها منظورشان را خوب نمی‌فهمند یا از والدین‌شان حرف‌های قابل درکی نمی‌شنوند.
بیایید با هم کمی به کنکاش دنیای زیبا و پرشور نوجوانی برویم. وقتی دوره کودکی‌مان رو به اتمام است، تجربه حضور در همان دنیای قدیمی اما با جسم و روحی در حال رشد همراه با نگرش تغییریافته اطرافیان نسبت به ما، یک حس جدید است که برای شناخت آن باید آماده باشیم. شناخت دنیای پرتکاپو و هیاهوی نوجوانی کار سختی نیست اگر کمک دلسوز و همراهی داشته باشیم و چه کسی برای این کار بهتر از پدر‌و‌مادر است؟
در دنیایی که پدر‌و‌مادر برای شناخت آینده نزدیک و دور ما کمک و یارمان باشند، چیزی سخت و غریبه نیست. چون یارهای ما با فاصله چند سال و رویه‌ای نزدیک به ما، همین روزها را تجربه کرده‌اند و مسیر را یک‌بار پیش رفته‌اند. از دید یک نوجوان، همراهی مادر یا پدر و هم‌مسیر شدن آنها برای گذر از دوران نوجوانی یکی از بهترین خاطرات زندگی می‌تواند باشد.
اما نکته مهم‌تر برای پدر‌و‌مادرهاست. این‌که بخواهند و بدانند که برای این همراهی نوجوان خود را آماده کنند. برایش از شیرینی‌ها و سختی‌های مسیر بگویند و از دنیای پرتلاطم پیش رویش پیش‌زمینه ذهنی بسازند و در تجربه‌های اول گام‌های او، پشتیبانش باشند.
چه کسی است که این دو را نخواهد؟ همه دوست دارند فرزندی داشته باشند. فرزندی که از جدا بودن از مادر‌و‌پدر آزرده‌خاطر می‌شود. پس باید برای حفظ کردن این پل میان دو طرف رابطه کاری کرد.
محدث تک‌فلاح - خبرنگار حوزه خانواده
