یکی از این دسته خاطرات مربوط به نوشته‌های حسین فردوست، رئیس دفتر ویژه اطلاعات دربار، قائم‌مقام ساواک و دوست نزدیک شاه است. او در بخشی از خاطراتش می‌نویسد: «در ام‌آی۶ من با تمام رؤسای مربوط به ایران ملاقات داشتم: رئیس کل، رئیس اداره‌کل خاورمیانه و خاورنزدیک و آسیای جنوب شرقی، رئیس اداره خاورمیانه(که قرار بود بازنشسته شود)، رئیس «شعبه» میز ایران و اکثر یا تمام پرسنل «دسک»(میز) ایران. ایران در سازمان مرکزی ام‌آی۶ یک «دسک» دارد که تمام پرسنل اطلاعاتی آن به زبان فارسی تسلط کامل دارند و هیچ‌گاه پرسنل شعبه عوض نمی‌شود. همیشه حداقل دو نفر از پرسنل شعبه در صحنه (ایران) کار می‌کنند که یکی رئیس ام‌آی۶ سفارت در تهران است و دیگری معاون او. این دو نفر با رؤسای شبکه‌ها و عوامل انگلیس در ایران و ارگان‌های دولتی(مانند دفتر ویژه، ساواک، اداره دوم و...) تماس داشتند و کلیه گزارش‌های خود را فقط به شعبه ایران در ستاد مرکزی ارسال می‌داشتند و لاغیر. در سازمان مرکزی نیز فقط پرسنل شعبه ایران و رؤسای مربوطه (تا رده رئیس کل) از گزارش‌ها مطلع می‌شدند و چنین نبود که مثلا پرسنل میز مصر در جریان مسائل ایران قرار بگیرند. کلیه بایگانی 300ساله فعالیت اطلاعاتی انگلیس در ایران(از میکروفیلم تا پرونده‌ها) نیز در اختیار پرسنل شعبه ایران است. پرسنل شعبه ایران پس از ۲۰سال کار و در موارد استثنایی مانند رئیس خاورمیانه که دیدم پس از ۳۰سال بازنشسته می‌شوند و معمولا مورد استقبال مجامع دانشگاهی و تحقیقی انگلیس قرار می‌گیرند. آنها پس از بازنشستگی در موارد لازم تجربیات خود را در اختیار پرسنل ایران قرار می‌دهند و همکاری می‌کنند و چنین نیست که ارتباط آنها کاملا قطع شود. طبق همین اصل، افراد معدودی که در گذشته در وزارت خارجه یا سایر مشاغل مسئولیت‌هایی داشته و در رابطه با ایران دوستی‌ها و ارتباطات خاصی یافته‌اند نیز ممکن است با میز ایران همکاری افتخاری داشته باشند.»