گاهی برخی پدر و مادرها با وجود آن‌که از صمیم قلب بچه‌های‌شان را دوست دارند اما از ابراز محبت به آنها اجتناب می‌کنند؛ آنها حتی حاضرند تمام ثروت، پس‌انداز و دار و ندارشان را خرج کنند اما از صحبت با فرزندان‌شان اجتناب می‌کنند حتی از بیان این‌که به فرزندشان بگویند او را دوست دارند، خجالت می‌کشند و فکر می‌کنند با این کار، او را لوس و وابسته بار می‌آورند.  چیزی که کودک در زندگی می‌خواهد این است که باعث افتخار والدینش شود، لذت ببرد و مهم‌تر از همه به خاطر زحمات و تلاش‌هایش مورد قدردانی و تشویق قرار بگیرد. کودک محتاج به شنیدن تعریف و تمجیدها از سوی پدر و مادر است و اگر پدر و مادر نتوانند این محبت را نثار فرزندشان کنند به روح و روان او ضربه می‌زنند. پدر و مادر از ابراز علاقه به کودک درهیچ حالتی دریغ نکنند و به او یادآوری کنید وجودش در زندگی شما چقدر مهم و با ارزش است.  
​​​​​​​گاهی به بچه‌ها آزادی عمل بدهید که خودشان برای خود تصمیم بگیرند. کنترل همه جنبه‌های زندگی آنها باعث می‌شود در طول زمان احساس محدودیت کنند و حتی ممکن است تردید به خود در آنها شکل بگیرد. توانایی تصمیم‌گیری در عین حال به فرد اعتماد به نفس می‌دهد تا مطابق تصمیمات خود عمل کند و به آنچه می‌خواهد و هدفش است، برسد. بکوشید به‌عنوان پدر و مادر به فرزندتان فضای کافی بدهید تا او برخی از تصمیم‌های زندگی‌اش را خودش بگیرد. به هیچ وجه به حریم خصوصی او تجاوز نکنید. وقتی بچه‌ها بزرگ می‌شوند دوست دارند امور زندگی خود را به دست بگیرند و این ماجرا به آنها احساس رضایت می‌دهد اما نه به این معنی که بر رفتار و کارهای آنها نظارت نداشته باشید.  نظارت والدین باید طوری باشد که آنها احساس نکنند تحت نظر هستند. در صورتی که والدین به فضای فرزندشان احترام نگذارند، ممکن است به پدر و مادر اعتماد نکنند و حتی احتمال دارد که مورد تردید آنها قرار گیرند. دروغ گفتن می‌تواند به یک ویژگی در فرزندان تبدیل شود و حتی می‌تواند در بزرگسالی با آنها بماند.