لوچیانو، پدر تبهکاری‌های سازمان‌یافته معاصر در آمریکا تلقی می‌شود. لوچیانو در 14 سالگی مدرسه را رها کرد و در اسکله‌های نیویورک با پنج دلار در هفته مشغول به کار شد، ولی وقتی در طاس‌بازی ۲۴۴ دلار برد، کار را رها کرد و تصمیم گرفت در کوچه و خیابان پول درآورد. لوچیانو در نوجوانی دارودسته خودش را راه انداخت و در آغار با دزدی‌های کوچک کارش را شروع کرد، ولی بعد کسب و کارش را تغییر داد و با 10 سنتی که هفتگی از بچه‌یهودی‌های محله می‌گرفت از آنها در مقابل اذیت و آزار اراذل و اوباش ایرلندی و ایتالیایی محافظت می‌کرد. در همان زمان بود که با میرلسنکی، نوجوان یهودی و شریک آینده‌اش آشنا شد. از ۱۹۱۶ تا ۱۹۳۶، او 25 بار به دلایل و اتهامات مختلف دستگیر شد و حتی یک بار هم زندانی نشد؛ شاید لقب لاکی (خوش‌شانس) را به همین خاطر رویش گذاشتند. امپراتوری لوچیانو نفوذ زیادی در سندیکاهای کارگری ازجمله بارانداز، تشکیلات جمع‌آوری آشغال‌ها، کارهای ساختمانی و حمل و نقل نیویورک داشت و آنها را کنترل می‌کرد. در ۱۹۳۶ دادستان ویژه، نامس دویی، که مامور مبارزه با سازمان‌های تبهکاری شده بود، همان ابتدا لاکی لوچیانو را هدف قرار داد و پلیس با حمله به 200 خانه‌ فساد مافیا در منهتن و بروکلین حمله  و صدها نفر را دستگیر کرد. تعدادی از افراد بازداشتی حرف زدند و از لوچیانو به عنوان رهبر سازمان سخن گفتند. لوچیانو که به آرکانزاس پناه برده بود، بازداشت شد و باوجود وکلا و پول‌هایی که خودش و «خانواده»‌ها هزینه کردند، نه از استرداد او به ایالت نیویورک توانستند جلوگیری کنند و نه دست آخر از محکومیتش. لوچیانو در جولای ۱۹۳۵ به اتفاق تعدادی از وردست‌هایش به 30 تا ۵۰ سال زندان محکوم شد. او در جنگ جهانی دوم با دولت آمریکا همکاری کرد و اطلاعاتی از باراندازهای ساحلی را به آنها داد و به ایتالیا تبعید شد. در ژانویه ۱۹۶۲ لوچیانو به علت سکته قلبی در فرودگاه ناپل درگذشت. او برای استقبال از مارتین گوش، تهیه‌کننده آمریکایی که می‌خواست زندگی او را به فیلم برگرداند به فرودگاه رفته بود. در مراسم تشییع‌جنازه‌اش در ناپل ۳۰۰ نفر شرکت کردند اما خانواده‌اش با اجازه دولت آمریکا، جنازه را به نیویورک منتقل و در گورستانی در منطقه «کوئینز» دفن کردند، 2000 نفر که حتما بخش اعظم‌شان مافیایی بودند در مراسم تدفینش شرکت کردند.