«نه، فلان فیلم را نقد نمی‌کنم؛ کارگردانش از رفقای قدیمی است.»
«در مورد این فیلم از من نپرسید؛ نپسندیدمش ولی نمی‌خواهم سازمان… و رفقا از من دلخور شوند.»
«حیف که پروژه و کار دارم با بهمان شخص/سازمان، وگرنه می‌گفتم عجب فیلم افتضاحی ساخته‌اند.»
جملات فوق، متأسفانه نقل‌قول‌های خیالی نیستند بلکه شنیده‌هایی واقعی، به نقل از بعضی منتقدان صاحب بلندگو در رسانه‌های مختلف است. پدیده‌ نقد فیلم و نقد سینما، فرآیندی است مستمر و چالشی که اگر بنا باشد در رسانه‌ای، مؤثر واقع شود و مدافع حقوق معنوی مخلطب باشد، نیاز است در قالب یک برنامه‌ لااقل هفتگی با پذیرش خطرپذیری‌های احتمالی محتوایی به‌طور زنده روی آنتن برود اما ضروری است که در تولید برنامه‌های سینمایی به نکته‌ای حیاتی و مبنایی توجه شود؛ صرف پرداختن و مرور فیلم‌ها، نه‌فقط دردی از سینمای ایران را دوا نمی‌کند، بلکه باعث لوث شدن مفهوم و رسالت نقد فیلم و به‌تبع این‌سهل‌انگاری، بی‌اهمیت انگاشته شدن کارویژه‌ نقد و مبتذل شدن جایگاه منتقد در جامعه‌ سینمایی و نیز افکار عمومی می‌شود. امید است که برنامه‌های نقد، زینت المجالس نباشند و بدون محافظه‌کاری فقط با دغدغه‌ دفاع از حقوق مردم ایران، تولید و منتشر شوند.