آن دسته از خانم‌هایی که حجاب کافی ندارند، یک نقص ظاهری دارند. ما باید به این موضوع توجه کنیم اما همزمان - به تعبیر آقا - باید به این نکته هم توجه داشته باشیم که خود ما هم ده‌ها نقص باطنی داریم. معنای این سخن این است که تغییر تمایلات و ایجاد گرایش به حجاب زمانی محقق می‌شود که بتوانید در مخاطب‌تان احساس خودارزشمندی را برانگیخته کنید؛ نه این‌که خدای ناکرده او را مورد تحقیر و توهین قرار دهید یا عیب او را به رویش بیاورید.البته در اینجا نکته مهمی هم وجود دارد: تغییر باور و نگرش یک قله است که تمایل به حجاب و پوشش، با استفاده از حس دوستی و به‌کار گرفتن روش‌های پیشرفته و دقیق ایجاد می‌شود. رسیدن به این قله کار بزرگ و دشواری است اما قانون هم مرحله پایین‌تری است که لازم‌الاجراست؛ فارغ از این که من به آن قانون اعتقاد قلبی داشته باشم یا نداشته باشم. در این بخش اولا تبیین درست قانون از اهمیت بسیاری برخوردار است، ثانیا مجریان قانون باید دقیق و هوشمند عمل کنند و ثالثا اتفاقات هنری و فرمی هم باید به‌کار گرفته شده تا التزام به قانون باورپذیر شود. اجازه بدهید مثالی از اواخر دهه 70 بزنم؛ زمانی که بستن کمربند توسط پلیس الزام شد و همزمان که جریمه هم وجود داشت، انیمیشن‌ها و آثار هنری بسیار خوبی ساخته شد که باعث شدند در زمانی کوتاه، مردم به استفاده از کمربند واکنش مثبت نشان دهند. وقتی مقام معظم رهبری نسبت به بانوانی که در رعایت حجاب قدری سهل‌انگارند، نظر مثبتی را مطرح می‌کنند، به این دلیل است که توجه به جنبه‌های مثبت، می‌تواند تعامل و گفت‌وگو را تقویت کند.