با آمدن امام خمینی (ره) به ایران نه تنها مردم عادی که بسیاری از روشنفکران و اهالی هنر نیز شیفته ایشان شده بودند. هوشنگ ابتهاج در جایی نقل کرده‌بود که سیاوش کسرایی قاب عکس بزرگی از امام را در منزل خود بر دیوار زده‌بود و می‌گفت:‌ سایه ببین امام چه چشم و ابروی زیبایی دارد! در گفت‌وگویی دیگر نیز سایه نقل می‌کند که : «احسان طبری خیلی از آقای خمینی شعر برای ما خواند.»
در 29 بهمن سال 57 یعنی دقیقا یک هفته بعد از وقوع انقلاب اسلامی، بیست و یک نفر از اعضای کانون نویسندگان ایران با امام خمینی (ره) دیدار کردند. همین که نویسندگان از اولین گروه‌هایی بودند که برای به اصطلاح بیعت با رهبر تازه کشور، به دیدار او می‌روند خود از نکات جالب توجه تاریخ انقلاب است. به نقل از صحیفه امام، اسامی حاضران این دیدار به این شرح است:
اسفندیار فرد، باقر پرهام، بزرگ پورجعفر، فریدون تنکابنی، اسماعیل خویی، مصطفی رهنما، غلام‌حسین ساعدی، محمدعلی سپانلو، جلال سرفراز، فریدون فریاد، محمد قاضی، سیاوش کسرایی، جواد مجابی، محمد مختاری، نعمت میرزازاده (آزرم)، جمال میرصادقی، منوچهر هزارخانی و محسن یلفانی.
در این جمع تنها یک خانم حضور داشته که آن هم سیمین دانشور بوده‌است. مجموعه تاریخ شفاهی ایران (دانشگاه هاروارد) گفت‌وگویی با غلامحسین ساعدی در زمان حیات او انجام داده‌است که در آن نکات جالبی درباره شیفتگی سیمین دانشور نسبت به امام از قول ساعدی بیان شده. برای مثال ساعدی نقل می‌کند که در انتهای آن دیدار، دانشور به امام گفت: « آقا اجازه بدهید دست‌تان را ببوسم!»
متن پیام کانون نویسندگان که توسط باقر پرهام در ابتدای این جلسه قرائت شد، بسیار خواندنی است. من در این مجال، به نقل پاراگرافی از این پیام بسنده می‌کنم:
«از خرداد سال 1356 که دوران تجدید فعالیت اخیر کانون است، ما نویسندگان کوشیدیم تا به سهم خود با انتشار نامه‏ها و بیانیه‏ها و با ایجاد مجامع عمومی و سخنرانی‌ها فریاد اعتراض ملت ایران بر ضد رژیم جنایتکار پهلوی را منعکس کنیم. البته در این راه با مخالفت دستگاه شاه و اذیت و آزار ایادی اختناق آن روبه‌رو شدیم، چندان که بسیاری از دوستان ما مورد ضرب و شتم و بازداشت قرار گرفتند و کانون اجازه فعالیت نیافت.... وظیفه ماست که همگام با ملت آزادیخواه ایران  همچنان با هرگونه سانسور و اختناق فکری مبارزه کنیم. رجاء واثق داریم که در این راه از حمایت آن حضرت برخوردار خواهیم بود.»