اوضاع کاری بعد از کرونا مانند قبل نیست چون بسیاری از پروژه‌ها تعطیل شده و خیلی‌ها که کار می‌کنند هم بضاعت مالی مناسبی ندارند و برای همین در پرداخت دستمزد دچار مشکلند.خودم اخیرا درگیر بازی در سریال «جشن سربرون» به کارگردانی مجتبی راعی بودم و در ضمن سریال نفوذ به کارگردانی جواد شمقدری را هم بازی کرده‌ام که هر دو کار در زمره کارهای سنگین تلویزیون هستند.
کرونا از یک‌طرف باعث‌شده وقتی وارد کار در سریالی می‌شویم دست و دلمان بلرزد که خدای نکرده گرفتار ویروس نشویم و از طرف دیگر موجب‌شده کارکردن خیلی حساس‌تر از قبل شود چون بالاخره مخاطبان هم این روزها حساس‌تر هستند و نمی‌شود به‌سادگی اسباب سرگرمی‌شان را فراهم کرد.مخاطبی که مدام در فضای مجازی اخبار کرونایی می‌خواند ناخواسته هاله‌ای از ترس و احتیاط دورش می‌چرخد و همین هاله ترس موجب می‌شود اگر بخواهد پای تلویزیون بنشیند انتظار محصولی کاملا سرگرم‌کننده را داشته باشد و نه محصولی کلیشه‌ای.سرگرم‌کردن مخاطبان باید از طریق تحت‌الشعاع قراردادن ترس‌شان صورت گیرد یعنی مخاطبان باید وقتی پای یک سریال یا برنامه تلویزیونی می‌نشینند از ته‌دل با داستان و مضمون کار ارتباط برقرار کنند و ذهنشان درگیر شود تا این درگیری باعث شود برای ساعاتی هم که شده درگیری قبلی از بین برود.کاری با توصیه‌های پزشکی مربوط به کرونا ندارم که به نظرم کاملا هم ضروری هستند و باید از طریق رسانه ملی ،چه رادیو و چه تلویزیون گوشزد شوند ولی در کنار همه توصیه‌ها نباید یادمان برود که بیننده یا شنونده تلویزیون و رادیو به مقادیری سرگرمی هم نیاز دارد که حتما باید با دقت تولید شود. تهیه‌کنندگان تلویزیون در همه زمینه‌ها باید شرایط تازه‌ای را که در آن قرار گرفته‌ایم از منظر طراحی تولید، متن و همچنین پرداخت دستمزد عوامل لحاظ کنند تا نوعی همپوشانی هم در تولید و هم در ارائه متن ایجاد شود.