شب چشم‌هایت را باز می‌کنی و یارانت را می‌بینی. از قبل نقش‌ها را مخفیانه توزیع کرده‌اند و جز تو و یارانت کسی از مافیا بودن شما خبری ندارد. باید تصمیم بگیرید یک نفر را از بازی اخراج کنید و برای به دست آوردن رای دیگران مجبوری خودت را شهروند جا بزنی. ترس، دلهره، استرس و چندتا حال دیگر می‌آید سراغت. با خودت می‌گویی کاش صبح نشود...
بازی‌های گروهی زیادی هستند که اتفاقا توصیه می‌شود به جای بازی‌های فردی و بخصوص گیم‌های رایانه‌ای برویم سراغشان. البته کرونا جلوی دورهمی‌های این روزها را گرفته؛ اما هنوز هم کسانی هستند که با جمعیت‌های کم یا بعضا زیاد به انجام بازی‌هایی از این دست می‌پردازند. 
مافیا یکی از همین بازی‌هاست که البته در شبکه سلامت هم شاهد رقابت‌های برخی نوجوانان و جوانان در این بازی هستیم؛ آن هم با روایتگری علیرام نورایی. کلی هم بعد و قبل از بازی حرف‌های خوب از روان‌شناسان می‌شنویم که برای تقویت برخی روحیه‌های خوب و کسب مهارت‌های فردی و جمعی به دردمان می‌خورد. اما گوشه‌ای از شهر کسانی هستند که مدل بازی‌شان فرق می‌کند. نیت‌شان هم از بازی فقط سرگرم شدن نیست. اصولا وقتی پای پول وسط می‌آید معادلات همه چیز تغییر می‌کند و گاهی همه چیز رنگ مافیایی می‌گیرد.
در بازی مافیا، همه چیز که با ترفند مافیاها پیش می‌رود، نقش‌های دیگر به کمک‌مان می‌آید. مخصوصا کارآگاه که از اسمش هم پیداست آگاه است. کاش وسط این بازی‌های پیچیده آگاه باشیم.