این نحسی چند سال دیگر می‌ماند؟
علیرضا رأفتی روزنامه‌نگار
عادی شدن به فراموشی می‌انجامد و فراموش‌شدن پدیده خطرناکی است. گابریل‌گارسیا مارکز جایی در رمان «صدسال تنهایی» مردم روستای خیالی‌اش را درگیر نوعی فراموشی می‌کند. مردمی که کم‌کم همه‌چیز را از یاد می‌برند، شروع می‌کنند اسم چیزها را روی کاغذ می‌نویسند و بر آن می‌چسبانند. بعد کم‌کم اسم‌ها را هم فراموش می‌کنند و مجبور می‌شوند کاربرد و توضیح مختصری از چیستی اشیا را هم‌روی کاغذ بنویسند و کنار اسم‌شان بچسبانند اما بعد از مدتی دیگر یادشان نمی‌آید آن کاغذهایی که روی‌شان چیزهایی نوشته‌شده، اصلا چی هستند؟
دنیای ما دنیای عادت کردن و فراموشی تدریجی است. مثل صبح‌هایی که از خانه بیرون می‌زنیم و حتی به این هم‌فکر نمی‌کنیم که این آسمان دودی و خاکستری بالای سرمان باید آبی باشد و هوایی که می‌دهیم توی ریه نباید حاوی این حجم از فلزات و گازهای مضر باشد ولی ما به این چیزها عادت کرده‌ایم و اگرچند روز در سال باد و باران، یک آسمان آبی نسازند و به باور مرده‌مان شوک ندهند، دیگر برای همیشه آسمان آبی را فراموش خواهیم کرد و خاکستری بودنش را به رسمیت خواهیم شناخت. مگر در همین دنیای معاصر کم بوده‌اند توده‌های غریبه‌ای که به‌زور جایی را زخم انداخته و صاحب شده‌اند و بعد کم‌کم متاستاز داده‌اند به دیگر مناطق و بعد کم‌کم اعتراض‌های اطراف‌شان کم شده و بعد عادی شده‌اند و بعد ظلم‌شان فراموش‌شده و بعد همه دست برادری سوی‌شان دراز کرده‌اند؟
پارسال همین روزها بود که خبر شیوع ویروسی جدید در چین را می‌خواندیم و عکس و ویدئوهایی را از آن می‌دیدیم که مشابه‌شان را قبلا فقط در فیلم‌های هالیوودی دیده بودیم. پارسال همین روزها بود که فکرش را هم نمی‌کردیم یک سال دیگر خودمان قرار است روی هالیوود را سفید کنیم. حالا اما طالع‌بین‌های هندی در لباس‌های رنگارنگ و گشادشان نشسته‌اند و می‌گویند از بابت سال آینده خیال‌تان راحت! گاو سال نو از راه رسیده و نحسی سال موش گذشته و دیگر تا 60 سال دیگر هم برنمی‌گردد.
اما ویروس کرونا هنوز برای دنیا عادی نشده است. رسانه‌های دنیا هرروز می‌کوشند کاری کنند که این آمار و اعداد روزانه از تعداد مبتلایان و کشته‌های ویروس کرونا عادی نشود. روزنامه نیویورک‌تایمز چند ماه پیش صفحه اولش را پر کرد از ده‌ها نام و نام خانوادگی از کشته‌شدگان آن روز کرونا. برای این‌که به مردم بفهماند کسانی که با این بیماری جان‌شان را از دست می‌دهند انسانند، نه‌فقط چند عدد و نمودار که هرروز بالا و پایین می‌روند و پیک‌های آماری همه‌گیری را می‌سازند.
اما حالا که یک سالی از شیوع این بیماری گذشته بد نیست به یکی دو مقاله از سازمان ملل که به‌تازگی منتشرشده است رجوع کنیم و آمار و ارقامی را بشماریم که دیگر برایمان عادی شده و روزنامه‌ای هم عددهای‌شان را تبدیل به‌نام و نام‌خانوادگی نمی‌کند. به گزارش برنامه جهانی غذا، وابسته به سازمان ملل متحد در دوران همه‌گیری کرونا که تا الان دومیلیون‌و380هزار نفر به‌وسیله آن از دنیا رفته‌اند، هفت میلیون نفر در جهان به دلیل گرسنگی جان‌شان را ازدست‌داده‌اند. برنامه جهانی غذا می‌گوید برنامه ما این بود که تا سال2030 گرسنگی را در جهان ریشه‌کن کنیم اما آمار مرگ‌ومیر گرسنگی هرسال رو به افزایش است و حالا همه‌گیری کرونا هم کار را برایمان سخت‌تر کرده.
سال گذشته تعداد کسانی که از گرسنگی جان‌شان را ازدست‌داده‌اند بیش از سه‌برابر تلفات کرونا بوده اما گرسنگی دیگر برای مردم دنیا عادی شده است. دیگر مثل مردم صدسال تنهایی یادشان نمی‌آید این آمار و ارقام اصلا چی هستند و طالع‌بین‌های چینی هم از آینده مردم گرسنه دنیا و سال و ماه رخت بربستن نحسی خبر ندارند.
دنیای ما دنیای عادت کردن و فراموشی تدریجی است. مثل صبح‌هایی که از خانه بیرون می‌زنیم و حتی به این هم‌فکر نمی‌کنیم که این آسمان دودی و خاکستری بالای سرمان باید آبی باشد و هوایی که می‌دهیم توی ریه نباید حاوی این حجم از فلزات و گازهای مضر باشد ولی ما به این چیزها عادت کرده‌ایم و اگرچند روز در سال باد و باران، یک آسمان آبی نسازند و به باور مرده‌مان شوک ندهند، دیگر برای همیشه آسمان آبی را فراموش خواهیم کرد و خاکستری بودنش را به رسمیت خواهیم شناخت. مگر در همین دنیای معاصر کم بوده‌اند توده‌های غریبه‌ای که به‌زور جایی را زخم انداخته و صاحب شده‌اند و بعد کم‌کم متاستاز داده‌اند به دیگر مناطق و بعد کم‌کم اعتراض‌های اطراف‌شان کم شده و بعد عادی شده‌اند و بعد ظلم‌شان فراموش‌شده و بعد همه دست برادری سوی‌شان دراز کرده‌اند؟
پارسال همین روزها بود که خبر شیوع ویروسی جدید در چین را می‌خواندیم و عکس و ویدئوهایی را از آن می‌دیدیم که مشابه‌شان را قبلا فقط در فیلم‌های هالیوودی دیده بودیم. پارسال همین روزها بود که فکرش را هم نمی‌کردیم یک سال دیگر خودمان قرار است روی هالیوود را سفید کنیم. حالا اما طالع‌بین‌های هندی در لباس‌های رنگارنگ و گشادشان نشسته‌اند و می‌گویند از بابت سال آینده خیال‌تان راحت! گاو سال نو از راه رسیده و نحسی سال موش گذشته و دیگر تا 60 سال دیگر هم برنمی‌گردد.
اما ویروس کرونا هنوز برای دنیا عادی نشده است. رسانه‌های دنیا هرروز می‌کوشند کاری کنند که این آمار و اعداد روزانه از تعداد مبتلایان و کشته‌های ویروس کرونا عادی نشود. روزنامه نیویورک‌تایمز چند ماه پیش صفحه اولش را پر کرد از ده‌ها نام و نام خانوادگی از کشته‌شدگان آن روز کرونا. برای این‌که به مردم بفهماند کسانی که با این بیماری جان‌شان را از دست می‌دهند انسانند، نه‌فقط چند عدد و نمودار که هرروز بالا و پایین می‌روند و پیک‌های آماری همه‌گیری را می‌سازند.
اما حالا که یک سالی از شیوع این بیماری گذشته بد نیست به یکی دو مقاله از سازمان ملل که به‌تازگی منتشرشده است رجوع کنیم و آمار و ارقامی را بشماریم که دیگر برایمان عادی شده و روزنامه‌ای هم عددهای‌شان را تبدیل به‌نام و نام‌خانوادگی نمی‌کند. به گزارش برنامه جهانی غذا، وابسته به سازمان ملل متحد در دوران همه‌گیری کرونا که تا الان دومیلیون‌و380هزار نفر به‌وسیله آن از دنیا رفته‌اند، هفت میلیون نفر در جهان به دلیل گرسنگی جان‌شان را ازدست‌داده‌اند. برنامه جهانی غذا می‌گوید برنامه ما این بود که تا سال2030 گرسنگی را در جهان ریشه‌کن کنیم اما آمار مرگ‌ومیر گرسنگی هرسال رو به افزایش است و حالا همه‌گیری کرونا هم کار را برایمان سخت‌تر کرده.
سال گذشته تعداد کسانی که از گرسنگی جان‌شان را ازدست‌داده‌اند بیش از سه‌برابر تلفات کرونا بوده اما گرسنگی دیگر برای مردم دنیا عادی شده است. دیگر مثل مردم صدسال تنهایی یادشان نمی‌آید این آمار و ارقام اصلا چی هستند و طالع‌بین‌های چینی هم از آینده مردم گرسنه دنیا و سال و ماه رخت بربستن نحسی خبر ندارند.
ضمیمه چار دیواری
تیتر خبرها
