قدیم‌ها رسم بوده بذرها را دستی می‌پاشیده‌اند توی زمین. حالا اما در بیشتر کشت و کارها با ابزار مکانیزه این کار را می‌کنند. ساز و کار این ادوات طوری است که مقدار بذر و فاصله کاشت در آنها قابل تنظیم است. اگر کشاورز خودش هم سر از کار دستگاه درنیاورد کسانی هستند  که آن‌ را روی اعداد استاندارد تنظیم کنند. این اعداد فقط یکسری داده خام نیستند بلکه حاصل سال‌ها تحقیقات پژوهشگرانند.
سؤال است دیگر، حتما می‌پرسید این محاسبات را انجام بدهند که چه بشود؟ برای این‌که نکند تراکم گیاهان در یک نقطه بیشتر از حد لازم شود. خب اگر بشود چه اتفاقی می‌افتد؟ گیاهان سبز شده در آن نقطه چون تعدادشان زیاد است، مثل آدم‌هایی که سر سفره کوچکی بنشینند، مواد لازم برای رشدشان کم می‌شود و ضعیف می‌شوند. بعد کشاورز باید دوباره کاری کند و از اول بنشیند به تنک کردن، نهال‌های کم جان را بکند تا جای کافی برای قوت گرفتن گیاهان باز بشود و آنها بتوانند نور، آب
و مواد غذایی را دریافت کنند.  پس همان بهتر که از اول، فکر آخر کار را بکند. آدم عاقل آینده‌نگر است و دور‌اندیش. خطرات و تهدیداتی‌ را که ممکن است با آنها مواجه شود پیش‌بینی‌می‌کند و از شروع ماجرا، عاقبتش را در آینه می‌بیند. رسول اکرم (ص) هم در این باره توصیه‌مان کرده‌اند: «چون در اندیشه انجام دادن کاری برآیی، در عاقبت آن تدبر کن تا اگر نیک است و در راه درست، به آن دست یابی و اگر مایه گمراهی است آن را فروگذاری.» [1]
[بحارالأنوار،ج 77، ص 130. از کتاب المحاسن.]