مهم‌ترین فیلم‌های ترسناک ایرانی
طلسم
کارگردان: داریوش فرهنگ
داریوش فرهنگ، فیلمنامه این اثر خاطره‌انگیز را بر اساس «قلعه کولاک» بهرام بیضایی نوشت. فیلمی که هنوز هم نه تنها مهم‌ترین و تصویرسازترین اثر سینمای ایران در گونه هراس به شمار می‌آید بلکه در تلفیق زمینه‌های بومی ترس با قراردادهای ژانر هراس هم تاکنون موفق‌ترین نمونه را به تماشاگر ایرانی عرضه کرده است.
شب بیست و نهم
کارگردان: حمید رخشانی
داستان فیلم بر پایه همان باور عامه و خرافی شکل گرفته که می‌گوید آل در کمین زنان باردار پا به‌ماه است و چون این باور، یکی از ترسناک‌ترین باورهای خرافی رایج در کشور ما بوده می‌توان گفت فیلم در ظرفیت هراس‌انگیز لازم برای درونمایه برخوردار است. اما در شرح فیلم همین بس که «شب بیست و نهم» یکی از نوستالژی‌های هراس‌انگیز دهه شصتی‌هاست.
خوابگاه دختران
کارگردان: محمدحسین لطیفی
فیلمی که پس از یک دهه، دوباره جانی در ژانر هراس سینمای ایران دمید، خیلی بیشتر از نمونه‌های قبلی خود از مفهومی به نام ترس بومی فاصله گرفته بود. «خوابگاه دختران» هر قدر در تمهیدات سینمایی فیلم‌های ترسناک ضعیف عمل می‌کرد اما در به کارگیری زمینه‌های اجتماعی برای تولید ترس موفق بود و مورد استقبال هم قرار گرفت.
پارک‌وی
کارگردان: فریدون جیرانی
یکی از نمونه‌هایی که بسیار دیده شد اما بسیار هم درباره آن گفته شد که به جای ترساندن، مخاطب را می‌خنداند. فیلم تلاش می‌کند به سبک اسلشرها با مایه‌های ترس‌های روانشناختی به خون‌پاشی و چاقوبازی نزدیک شود اما ظاهرا آن‌طور که باید از آب درنیامده است.
پستچی سه بار در نمی‌زند
کارگردان: حسن فتحی
فتحی قدرت خود را در ساخت ملودرام‌ها در زمینه‌های ژانری دیگر چون تاریخی نشان داده است. «پستچی...» هم ملودرام موفق دیگری از اوست که با استفاده از برخی تمهیدات فیلم ترسناک، توانست اثر ارزشمندی در تلفیق این سه زمینه خلق کند.
آل
کارگردان: بهرام بهرامیان
«آل» از این نظر که تلاش می‌کند با همان درونمایه خرافه‌های مربوط به زنان باردار به تریلرهای روان‌شناسانه نزدیک شود، اثری متفاوت است. هرچند فیلمنامه به درستی از پس روایت داستان برنمی‌آید.
اژدها وارد می‌شود
کارگردان: مانی حقیقی
نمی‌شود انتظار داشت حقیقی، یک فیلم روان قصه‌گو بسازد که بشود آن را تجربه‌ای در ژانر هراس دانست. با این حال نگاه این فیلمنامه به داستان بهرام صادقی و اندکی لحن ترس بدون تکیه کردن به قراردادهای ژانری، توانسته است از پس القای اندکی ترس به مخاطب برآید.
زالاوا
کارگردان: ارسلان امیری
مانند «پوست»، «زالاوا» هم اگرچه در جشنواره فجر به نمایش درآمده اما فعلا معطل کرونا شده است. این آخرین تجربه سینمای ایران در ژانر هراس هم به سراغ باورهای عامه در جنوب کشور در دهه 50 رفته و البته نظر منتقدان و داوران جشنواره را هم به خود جلب کرده است.
پوست
کارگردان: بهمن ارک و بهرام ارک
اولین اثر دوبرادر خوش‌آتیه در کارگردانی آن‌قدر در قصه‌گویی مبتنی بر باورهای عامه و داستان‌های فولکلور منطقه آذربایجان، خوب از آب درآمده است که بشود آن را آغازگر مفهومی به نام ترس بومی آن هم با رویکردی متفاوت و قابل اعتنا دانست. باید چشم به راه اکران این فیلم روی پرده ماند.
کارگردان: داریوش فرهنگ
داریوش فرهنگ، فیلمنامه این اثر خاطره‌انگیز را بر اساس «قلعه کولاک» بهرام بیضایی نوشت. فیلمی که هنوز هم نه تنها مهم‌ترین و تصویرسازترین اثر سینمای ایران در گونه هراس به شمار می‌آید بلکه در تلفیق زمینه‌های بومی ترس با قراردادهای ژانر هراس هم تاکنون موفق‌ترین نمونه را به تماشاگر ایرانی عرضه کرده است.
شب بیست و نهم
کارگردان: حمید رخشانی
داستان فیلم بر پایه همان باور عامه و خرافی شکل گرفته که می‌گوید آل در کمین زنان باردار پا به‌ماه است و چون این باور، یکی از ترسناک‌ترین باورهای خرافی رایج در کشور ما بوده می‌توان گفت فیلم در ظرفیت هراس‌انگیز لازم برای درونمایه برخوردار است. اما در شرح فیلم همین بس که «شب بیست و نهم» یکی از نوستالژی‌های هراس‌انگیز دهه شصتی‌هاست.
خوابگاه دختران
کارگردان: محمدحسین لطیفی
فیلمی که پس از یک دهه، دوباره جانی در ژانر هراس سینمای ایران دمید، خیلی بیشتر از نمونه‌های قبلی خود از مفهومی به نام ترس بومی فاصله گرفته بود. «خوابگاه دختران» هر قدر در تمهیدات سینمایی فیلم‌های ترسناک ضعیف عمل می‌کرد اما در به کارگیری زمینه‌های اجتماعی برای تولید ترس موفق بود و مورد استقبال هم قرار گرفت.
پارک‌وی
کارگردان: فریدون جیرانی
یکی از نمونه‌هایی که بسیار دیده شد اما بسیار هم درباره آن گفته شد که به جای ترساندن، مخاطب را می‌خنداند. فیلم تلاش می‌کند به سبک اسلشرها با مایه‌های ترس‌های روانشناختی به خون‌پاشی و چاقوبازی نزدیک شود اما ظاهرا آن‌طور که باید از آب درنیامده است.
پستچی سه بار در نمی‌زند
کارگردان: حسن فتحی
فتحی قدرت خود را در ساخت ملودرام‌ها در زمینه‌های ژانری دیگر چون تاریخی نشان داده است. «پستچی...» هم ملودرام موفق دیگری از اوست که با استفاده از برخی تمهیدات فیلم ترسناک، توانست اثر ارزشمندی در تلفیق این سه زمینه خلق کند.
آل
کارگردان: بهرام بهرامیان
«آل» از این نظر که تلاش می‌کند با همان درونمایه خرافه‌های مربوط به زنان باردار به تریلرهای روان‌شناسانه نزدیک شود، اثری متفاوت است. هرچند فیلمنامه به درستی از پس روایت داستان برنمی‌آید.
اژدها وارد می‌شود
کارگردان: مانی حقیقی
نمی‌شود انتظار داشت حقیقی، یک فیلم روان قصه‌گو بسازد که بشود آن را تجربه‌ای در ژانر هراس دانست. با این حال نگاه این فیلمنامه به داستان بهرام صادقی و اندکی لحن ترس بدون تکیه کردن به قراردادهای ژانری، توانسته است از پس القای اندکی ترس به مخاطب برآید.
زالاوا
کارگردان: ارسلان امیری
مانند «پوست»، «زالاوا» هم اگرچه در جشنواره فجر به نمایش درآمده اما فعلا معطل کرونا شده است. این آخرین تجربه سینمای ایران در ژانر هراس هم به سراغ باورهای عامه در جنوب کشور در دهه 50 رفته و البته نظر منتقدان و داوران جشنواره را هم به خود جلب کرده است.
پوست
کارگردان: بهمن ارک و بهرام ارک
اولین اثر دوبرادر خوش‌آتیه در کارگردانی آن‌قدر در قصه‌گویی مبتنی بر باورهای عامه و داستان‌های فولکلور منطقه آذربایجان، خوب از آب درآمده است که بشود آن را آغازگر مفهومی به نام ترس بومی آن هم با رویکردی متفاوت و قابل اعتنا دانست. باید چشم به راه اکران این فیلم روی پرده ماند.
