نصرا... عبداللهی از مسابقه بزرگ با سانتوس 15 اردیبهشت 1351میگوید
پله و عمو نصی؛ 49 سال بعد
هیچ فرقی نداشت، نیم قرن پیش هم که یک ستاره به تهران میآمد مردم به فرودگاه میریختند و فریاد میکشیدند. حالا تصور کنید این ستاره چه کسی بود؟ 49 سال پیش در چنین روزی «سلطان» به تهران آمده بود، سلطانی مشهور و تکنیکی به نام ادسون آرانتس دوناسیمنتو ملقب به پله. مروارید سیاه دنیای فوتبال این روزها روی ویلچر مینشیند و حال و روز غمانگیزی دارد اما آن روزها و حتی تا سالهای بعد از آن دردانه فوتبال جهان بود. مردی که در 17 سالگی و در جامجهانی سوئد نتایج تیمملی کشورش را با تلفن و تلگراف به پدرش خبر میداد، 49 سال پیش به همراه تیم سانتوس به ایران آمد تا مقابل تیمی به نام منتخب تهران قرار بگیرد. سانتوس برای یک سفر سهروزه به تهران آمده بود و در این سه روز مقابل منتخب تهران هم به میدان رفت. کیوان نیکنفس درون دروازه قرار گرفت و حسن حبیبی و مهدی لواسانی در قلب دفاع بودند. عزت جانملکی و مسعود معینی مدافعان کناری و همایون شاهرخی، نصرا... عبدالهی (رودرروی پله) و اصغر ادیبی در خط میانی قرار گرفتند. حسین باباخانلو، غلام وفاخواه و پرویز میرزاحسن نیز در خط حمله به میدان رفتند. 49 سال گذشته و نصرا... عبدالهی که آن زمان مقابل پله بود اکنون «عمو نصی» آبیهاست. هر چند پله اکنون بیمار و ناخوشاحوال است اما خوشبختانه عمو نصی فوتبال سالم است و پرنشاط. با او درباره آن مسابقه همکلام شدیم.
تنها چیزی که به خاطر میآورم شلوغی و ازدحام مردم برای دیدن ستارهای به نام پله و البته هیجان خودمان در دیدار با بزرگترین ستارههای برزیلی بود که البته پله در صدر آنها قرار داشت. دیدار هیجانانگیزی بود و هرگز آن را فراموش نمیکنم. این را هم باید بگویم بر خلاف آنچه که در تمام این سالها گفتهاند من هرگز مامور رودرروی پله نبودم. او مهاجم بود و من هافبک. نمیدانم چرا بعد از این همه سال هنوز میگویند من مامور مهار او بودم. اصلا اینطور نیست. به هر حال سانتوس به ایران آمد و یک مسابقه خیلی دیدنی هم با آنها برگزار کردیم.
یک سوال به شدت تکراری. پله برترین بازیکن تاریخ فوتبال جهان است؟
بله. خیلیها میگویند او برترین در جهان است و برخی نظر دیگری دارند. اما به نظر من هم او برترین بازیکن تاریخ است.
چرا دیگر پای ستارههایی بزرگ و اسطورهای مثل پله در فوتبال ایران باز نمیشود؟
برای بررسی شرایط موجود باید به خیلی پیش برگردیم، یعنی دهه 60. شما یادتان نمیآید اما با هفت، هشت سال تعطیلی فوتبال به دلیل جنگ تحمیلی روبهرو بودیم. بعد از آن هم که فوتبال دوباره روی غلتک افتاد کمتر شاهد چنین اتفاقی بودیم که یک تیم بزرگ با بازیکنان درجه یک و مشهور خود به ایران بیاید. البته در این میان استثناهایی مثل بایرنمونیخ هم وجود داشت ولی به هر حال چیزی که مشخص به نظر میرسد این است که پول نقش اساسی را ایفا میکند. اگر پول خوب بدهید بهترین ستارهها و تیمها به ایران میآیند. اما خب، میدانیم که مدیران فوتبالی ما از این پولها ندارند.
از او ستایش خواهند کرد. در آغوشش خواهند کشید. به او خواهند گفت نام باشگاه «دیهیم» را به «پله» تغییر داده اند... پله خواهد پرسید چرا تیم منتخب تان پنج گل دریافت کرد؟ همه خواهند گفت تیم اصلی ایران در سفر به سر می برد، و پله خواهد پرسید مگر شما فقط یک تیم دارید؟