ویدئوی شماره یک:
لوکیشن یک باغ است. سرسبز و خرم در محله شیخ جراح. زن با فاصله‌ای از مرد ایستاده است. صدای زن مقتدر و محکم است. مرد چاقی مفرطی دارد و ریش بلندی دارد با یک عینک کائوچویی و لبخندی موذیانه و کریه که فقط توی پوزه کفتارها دور شیر می‌بینی...اسم زن موناست. یک فعال رسانه‌ای ست. محکم و مقتدر می‌گوید یعقوب تو خانه من را دزدیده‌ای و یعقوب می‌گوید بله من خانه تو را دزدیده‌ام ولی اگر من نمی‌دزدیدم، یکی دیگر می‌آمد و می‌دزدید. همین! این منطق اسرائیل است.
ویدئوی شماره 2:
دوربین ملتهب است. فیلمبردار می‌دود. فضا ملتهب است. قاب دوربین یک خیابان را دارد نشان می‌دهد. چند جوان می‌دوند و شعار می‌دهند. یک شهروند صهیونیستی یکهو به شهروندی فلسطینی می‌کوبد و جفت پاهایش را قلم می‌کند. چند جوان دور ماشین حلقه می‌زنند. پلیس صهیونیستی جوان راننده را پوشش می‌دهد و حمایتش می‌کند که از معرکه بگریزد.
ویدئوی شماره3:
توی مسجدالاقصی را دود گرفته صدای شلیک می‌آید. توی شبستان را دود گرفته. صدای شلیک و تکبیر می‌آید. دوربین پایین می‌آید. خون راهروها را پر کرده...
استوری حمایت از فلسطین گذاشتم. هموطنی عزیز نوشته خودشان زمین‌هایشان را به یهودی‌ها فروختند، نباید می‌فروختند که حالا شاخ نشود. جوابش را می‌دهم. هرکسی اجازه دارد ایل و تبار و تک و طایفه‌اش را ببرد توی جزیره کیش هرقدر می‌خواهد و می‌فروشند زمین بخرد. ایرادی ندارد؛ ولی این‌که برود بگوید زمین خریده حالا یک کشور می‌خواهد تاسیس کند بعد هم کیشوندان را بکشد و زندانی کند و زمین‌هایشان را بگیرد و باغ‌هایشان را بسوزاند، کمال وقاحت و بی‌شرفی است.
نکته فقهی: متنجس یعنی چیزی که با شستن پاک می‌شود و عین نجاست یعنی چیزی که به آب زمزم هم غسل داده‌شود همان کثافتی بوده که هست. رژیم‌صهیونیستی اسرائیل عین نجاست است.