روایت آنانی که آرزو داشته و دارند پس از پایان عمر هم در مجاورت حکیم سخن فردوسی توسی باشند، یک استثنای خاص دارد و این استثنا دکتر محمدحسین توسی‌وند است. پزشکی معتبر در عرصه جهانی و البته عاشق فردوسی که برخلاف همه آنان که مجاورت آرامگاه فردوسی را برای مدفن خود برگزیدند، دفن شدن در زادگاه فردوسی را
برای خود انتخاب کرد.  البته این عمل توسی‌وند یک تیر و دونشان بود، زیرا خودش هم به سال 1315خورشیدی در همین روستا یعنی پاژ متولد شده بود. او هرچند تحصیلات دانشگاهی‌اش را در رشته جراحی مغز و اعصاب و البته فوق تخصص طب ورزشی گذرانده بود اما مشق شاهنامه‌خوانی براساس آنچه پدر در کودکی آموزشش داده بود و البته عشق به فردوسی و شاهنامه باعث شد تا نه‌تنها بخش قابل‌توجهی از دارایی خود را برای ایجاد بنیاد فردوسی هزینه کند بلکه وصیت کند تا پس از مرگ در روستای زادگاه حکیم توس، یعنی پاژ دفن شود تا وامداریش از فردوسی و زادگاهش را اثبات کند. شاید همین علاقه که نماد آن علاوه بر ایجاد بنیاد فردوسی توصیه همیشگی وی به جوانان برای تلاش زیاد در راه احیای مفاخر فرهنگی و شناساندن آنها به مردم بود، باعث شد تا گرچه در دیار غربت اما درست در روز ملی بزرگداشت خداوندگار سخن توس؛ یعنی 25 اردیبهشت 1393 به فردوسی بزرگ بپیوندد و براساس وصیتش برای همیشه در خاک روستای پاژ، زادگاه خالق شاهنامه آرام گیرد.