گوش‌های برجسته كه در فرهنگ عامه ما گوش آینه‌ای یا بلبله‌گوش گفته می‌شود، از هر ۱۰۰ نفر پنج نفر را درگیر می‌كند. قسمت زیادی از لاله گوش ما انسان‌ها در زیر پوست حاوی غضروف است اما نرمه گوش دارای بافت چربی است. در هفته‌های اول تولد، غضروف گوش بسیار نرم و شكل‌پذیر است. كم‌كم با رشد كودك، غضروف قوام بیشتری پیدا می‌كند و تا سه سالگی گوش‌ها ۸۰درصد رشد خود را می‌كنند و حول و حوش شش
هفت سالگی گوش كودك به شكل و اندازه گوش یك بزرگسال می‌رسد.
اغلب افراد با گوش‌های برجسته از سایر جهات مانند شنوایی، طبیعی هستند و جالب است كه در برخی فرهنگ‌ها گوش برجسته را خوش‌یمن می‌دانند. در ایران برخی آن را نشانه هوش زیاد می‌دانند كه البته این ارتباط ثابت نشده است. اما نزد برخی افراد این فرم گوش به‌خصوص در سنین مدرسه باعث خجالت یا تمسخر از سوی هم‌شاگردی‌ها می‌شود. لذا پیشنهاد می‌شود در صورت تمایل در سن مناسب كه همان پنج شش سالگی و قبل از ورود به مدرسه است، این تفاوت شكل لاله‌ها با جراحی اصلاح شود.
البته برخی معتقدند در سه هفته اول تولد كه هنوز غضروف نرم است با قراردادن گوش‌ها به‌حالت طبیعی می‌توان برخی از این تغییر شكل‌ها را اصلاح كرد. علت بروز گوش برجسته می‌تواند از عدم شكل‌گیری مناسب آنتی‌هلیكس یا
درون پیچه باشد یا ناشی از عمیق و اضافه‌بودن غضروف بخش كونكا یا صدفك. در این حالت گوش‌ها از سر بیش از حد (بیشتر از دو سانتی‌متر) فاصله می‌گیرند و تصویر گوش برجسته ایجاد می‌شود. عمل جراحی اصلاح این گوش‌ها را به‌اصطلاح «اتوپلاستی» می‌گویند.