گراهام‌بل، مردی سختكوش و با اراده و مبتكر و خلاق بود. وی از كودكی آرزو داشت تلفن را اختراع كند تا مردم بتوانند از راه دور صدای یكدیگر را بشنوند و با هم ارتباط برقرار كنند. وی در جوانی بارها تلاش كرد این وسیله مفید را اختراع كند، اما در نهایت محصول نهایی، دستگاه فلزیاب یا خرپای سه‌بعدی یا فضاكار یا تلگراف هارمونیك از آب درمی‌آمد. تا آن‌كه پس از تلاش و تحقیق و ممارست فراوان بالاخره موفق به اختراع تلفن شد.
 گراهام‌بل وقتی تلفن را اختراع كرد، برای آن‌كه شادی خود را با عزیزانش تقسیم كند، اولین تلفن را به نامزدش «آلساندرو لولیتا اوسوالدو» زد. او در اولین مكالمه، به نامزدش گفت: «سلام آلساندرو لولیتا اوسوالدو، چطوری عجقم! درست شد بالاخره.»
 وی از آن پس هر روز اختراع خود را تكمیل و نواقصش را رفع می‌كرد و در پایان روز با شماره نامزد خود تماس می‌گرفت و شرح ماوقع را می‌گفت و اعلام می‌كرد كه بزودی و پس از گرفتن پول طرح خود و وام ازدواج، جشنی درخور برپا خواهد كرد و وی را به خانه بخت خواهد برد. گراهام‌بل برای آن‌كه در وقت صرفه‌جویی كند و هربار نام كامل و دراز آلساندرو لولیتا اوسوالدو را تكرار نكند، در هر تماس نام او را مخفف و مخفف‌تر می‌كرد: «آلساندرو لولیتا اوس»، «آلسان لولی اوس»، «آله لولی اوس»، «اله لوس»، «الوس» و در نهایت «الو». او از آن پس هروقت نامزدش نیز به او تلفن می‌زد، پس از برداشتن گوشی می‌گفت: «الو» و سپس برایش شارژ می‌فرستاد. و به این ترتیب بود كه واژه «الو» در هنگام پاسخ دادن به تلفن، به افواه جهانیان راه یافت و این معجزه عشق است.