بهترین استراتژی برای حفاظت بلندمدت از تنوع‌زیستی، حفاظت از گونه‌های موجود و اكوسیستم‌ها در طبیعت است كه از آن تحت عنوان حفاظت در محل طبیعی یا این‌سیتو یاد می‌شود. با وجود این اگر جمعیت‌های باقیمانده از یك گونه نادر یا
در معرض خطر از نظر تعداد خیلی كم و حفظ آنها در عمل غیرممكن باشد، یا اگر همان معدود جمعیت‌های باقیمانده نیز با وجود تلاش‌های حفاظتی روندی نزولی را طی كنند یا اگر معدود افراد باقیمانده آنها خارج از مناطق حفاظت‌شده نیز یافت شوند، آنگاه حفاظت در محل طبیعی ممكن است جوابگو نباشد. در شرایط
این چنینی گاه تنها راه حفاظت از گونه‌ها، نگهداری از افراد باقیمانده آنها در شرایط مصنوعی و تحت مدیریت و نظارت انسان است كه از این استراتژی تحت عنوان حفاظت خارج از طبیعتی یا اكس‌سیتو یاد می‌شود.