رادیوگرافی: طی این نوع رادیولوژی، اشعه ایكس به بخشی از بدن تابانده می‌شود و استخوان‌ها و بافت نرم با عكس رادیوگرافی مشخص می‌شود. اشعه ایكس از بافت‌های چربی می‌گذرد، اما هنگام مواجهه با بافت‌های متراكم‌تر مانند استخوان و تومور، نمی‌تواند رد شود. این نوع تصویربرداری معمولا به تشخیص عوارض قلبی و ریوی كمك می‌كند.
فلوروسكوپی: به بیمار ماده رادیواكتیو تزریق یا خورانده می‌شود و قسمت‌های مختلف بدن وی روی صفحه نمایش مانیتور، نمایش داده می‌شود. این نوع آزمون به طور معمول برای ارزیابی عملكرد روده، قلب، رگ‌های خونی و دستگاه ادراری مورد استفاده قرار می‌گیرد. همچنین ماده رادیواكتیو می‌تواند برای تشخیص توده‌های غیر‌طبیعی در بافت‌های بدن مورد استفاده قرار گیرد.
سی‌تی‌اسكن: استفاده از اشعه ایكس برای ایجاد تصویر سه‌بعدی، نوع دیگر كاربرد رادیولوژی است كه معمولا در مواقع اورژانسی مانند لخته شدن خون، پارگی آپاندیس یا خونریزی داخلی مورد استفاده قرار می‌گیرد. پزشك بر‌اساس تصاویر به دست آمده از سی‌تی‌اسكن، به تشخیص دقیق‌تر و سریع‌تری می‌رسد.
سونوگرافی: با استفاده از امواج صوتی، تصاویری از بافت‌های بدن به دست می‌آید. این روش معمولا برای بررسی سلامت جنین در مادران باردار صورت می‌گیرد. همچنین این روش برای تعیین جنسیت جنین و شناسایی هر‌گونه اختلال رشد او به كار می‌رود. البته سونوگرافی برای بررسی اندام‌های دیگر مانند رحم، پروستات، سینه و... نیز استفاده می‌شود.
ام‌آر‌آی: ام‌آرآی بهترین تصاویر را از بافت نرم به پزشك ارائه می‌دهد و معمولا برای تشخیص در اختلالات عضلاتی و سیستم عصبی استفاده می‌شود.
پزشكی هسته‌ای: به بیمار ماده رادیواكتیو تزریق می‌شود تا هرگونه بیماری مربوط به اندام‌های مختلف بدن تشخیص داده شود. از پزشكی هسته‌ای برای تعیین مراحل سرطان، عملكرد قلب و جریان خون نیز استفاده می‌شود.