گفت‌وگو با عباس سلیمی، قاری قرآن و معاون فرهنگی حرم عبدالعظیم که اذانش هر روز از رادیو و تلویزیون پخش می‌شود
همه خیر و شرّ ما به «لقمه حلال» بر می‌گردد
متروی خط یک به سمت جنوب را که سوار شوی، چند ایستگاه مانده به آخر خط که پیاده شوی بعد از 20 دقیقه پیاده‌روی می‌رسی به حرم عبدالعظیم حسنی که بین مردم به شاه‌عبدالعظیم معروف است.سال‌های زیادی است این حرم پناهگاه مردم تهران و ری است.آنطور که مورخان نوشته‌اند شاهزاده عبدالعظیم از نوادگان امام دوم شیعیان؛ امام حسن مجتبی (ع) است و مانند جدش بزرگوار و کریم.درهای حرم ایشان همه روزها و شب‌ها به روی زائران و علاقمندان ایشان باز است اما به گفته حاج عباس سلیمی، معاون فرهنگی و زائران درهای حرم در ماه رمضان بی‌وقفه و24ساعته به روی مردم باز است و اگر در بقیه روزها، چند‌ساعتی برای نظافت درهای حرم بسته می‌شود در ماه رمضان این وقفه هم وجود ندارد.معاونت فرهنگی حرم مثل سال‌های قبل برای ماه رمضان برنامههای ویژه‌ای در نظر گرفته که از میان آنها می‌توان به ترتیل‌خوانی قرآن که از شبکه تهران هم پخش می‌شود، مسابقات فرهنگی قرآنی، 30 کرسی تلاوت قرآن برای بانوان و 30 کرسی برای آقایان ، برنامههای ویژه شب‌های قدر و ... اشاره کرد.سلیمی می‌گوید به همت خیرین و کمک آستان حضرت عبدالعظیم در ماه رمضان هر شب سفره افطار برای روزه‌داران پهن می‌شود و برنامههای ویژه‌ای از 12 شب تا اذان صبح نیز برگزار می‌شود که زیبنده و افزاینده معنویت این ماه است. با حاج عباس سلیمی که سال‌هاست اجرای مسابقات بین‌المللی قرآن را نیز به عهده دارد و قاری قرآن نیز هست هم‌صحبت شدیم تا از تاثیر الفت با قرآن برایمان بگوید.
قرآن فطرت انسان است و می‌تواند به عنوان دستورالعمل زندگی شرافتمندانه و سند هویت انسانیت از آن استفاده کرد.به باور من اگر مادران و پدران در زمینه نطفه پاک و لقمه پاک حساس باشند و به خدای پاک توکل کرده و محیط خانه را قرآنی و مذهبی کنند، حتما خانواده و بچه‌های صالحی خواهند داشت همچنان‌که پیامبر اسلام(ص) می‌فرمایند که خانه‌های خود را به تلاوت قرآن نورانیت بخشید.از کودکی به‌یاد دارم که ارتزاق پدر مرحومم فقط از لقمه حلال بود و هرگز اجازه ندادند لقمه حرام یا شبهه‌ناک به خانه ما وارد شود.مادر مکرمه‌ام هر چند در ظاهر بی‌سواد بود اما در باطن بسیار با حکمت و درایت بود و در دامن پاکش ما را تربیت کرد.مادرم در تربیت ما دو نکته را همیشه مد نظر داشت؛ حلال و حرام.پدر و مادرم همیشه به ما گوشزد می‌کردند با کسانی مراوده داشته باشیم که هویت و شخصیت دینی آنها در معرض تزلزل و فروپاشی نباشد.معاشرت با افراد ناباب باعث تباهی زندگی و خشم پروردگار می‌شود.فضای فرهنگی که کودکان در آن قرار می‌گیرند، بسیار اهمیت دارد.من به‌یاد دارم که از همان کودکی والدینم ما را به مساجد و زیارتگاه‌ها و محافل قرائت قرآن می‌بردند. وقتی بچه‌ها به این‌جور مکان‌ها برده می‌شوند برنامههای مذهبی در وجود آنها نهادینه شده و در بزرگسالی نیز همان راه را ادامه می‌دهند و ان‌شاء‌ا... در بزرگسالی به سعادت می‌رسند.هر چند این روش را هم نمی‌توان حجت دانست، چون امکان به بیراهه‌رفتن یا رستگار شدن در همه عمر وجود دارد و فقط باید به خدا پناه برد برای حفظ دین و ماندن در صراط مستقیم.
به لقمه حلال اشاره کردید و دقت در حرام و حلال.شرایط اقتصادی امروز سخت است و بیشتر پدر و مادرها تمایل ندارند به درخواست‌‌های فرزندان خود جواب منفی بدهند و این سبک رفتاری امکان به خطا رفتن را زیاد می‌کند به نظرتان در چنین شرایطی چگونه می‌توان به لقمه حلال هر چند اندک بسنده کرد؟
والدین باید با خودشان خلوت کنند و در محکمه وجدان از خودشان سوال کرده و به خودشان پاسخ دهند.پاسخ‌هایی که یا می‌تواند آنها را مجاب کند یا نکند.
از خودشان بپرسند من باید بین رضای فرزند و رضای پروردگار کدام را انتخاب کنم؟ هیچ عقل سلیمی رضای فرزند را بر رضای پروردگار که عزت، ذلت، سلامتی، روزی و... دست اوست، مقدم نمی‌داند.اگر کسی تفکر توحیدی داشته باشد و دستورات خداوند برایش مقدم باشد هرگز تسلیم لقمه حرام نمی‌شود.اما متاسفانه مصادیق لقمه‌های حرام در جامعه بیشتر شده است.این قابل قبول نیست و خداوند از ما نخواهد پذیرفت. خداوند در قرآن به صراحت فرموده که در روز قیامت طلب بخشش نکنید که پذیرفته نمی‌شود.
این که فردی برای رفاه بیشتر فرزندان و خانواده‌اش دست‌اندازی به بیت‌المال و حقوق مردم کند، با اختلاس و ارتشاء و رانت‌خواری گلیم خود را از آب بیرون بکشد اما با حیثیت انقلاب و ایدئولوژی بازی کند و باعث تردید مردم نسبت به دین شود، تردید ندارم که خداوند عذر او را نخواهد پذیرفت.
ما اگر الفبای اعتقاد را بیاد داشته باشیم، باور خواهیم کرد که خداوند تامین رزق و روزی تمام موجودات عالم را تضمین کرده و از راه کرم بر خود واجب کرده که روزی همه موجودات را تامین کند.خداوند در سوره هود می‌فرماید: «هیچ جنبده‌ای در روی زمین نیست مگر این که خداوند بر خود واجب نموده که روزی او را تامین کند». اگر باور قرآنی داشته باشیم در برابر مشکلات اقتصادی تسلیم نشده و شرف و قیامت خود را زیر پا نمی‌گذاریم و دست به اموال عمومی و خصوصی دراز نمی‌کنیم خداوند روزی مارا خواهد رساند.به نظرم پدر و مادرها باید عمیق‌تر فکر کنند و اگر به این بیندیشند که بازتاب رفتار و اعمال ما به خودمان برمی‌گردد هرگز به سمت مال حرام نمی‌روند.همانطور که در حدیث قدسی آمده است که یک لقمه حلال اندک به انبوه حرام ترجیح داده می‌شود.
حضور در مکان‌های معنوی مانند امامزاد‌ه‌ها و مساجد چه تاثیری در روان ما و داشتن حال خوب دارد؟
همه زمانها و مکان‌ها با یکدیگر برابر نیستند.می‌گویند یک رکعت نماز در چهار مسجد والای جهان؛ مسجد النبی ، مسجد الحرام ، مسجد الاقصی و مسجد کوفه برابر است با هزار رکعت نمازی که در جاهای دیگر خوانده می‌شود. اگر به ما گفته می‌شود در ماه‌های حرام میزان دیه با دیگر ماه‌ها فرق دارد نشان دهنده این است که مکان‌ها و زمانها از نظر شرافت با هم تفاوت دارند.مساجد بیوت الهی هستند و اماکن متبرکه به عنوان مدفن و مشهد اولیاء خدا فضای متفاوت و متبرکی دارند و ما به اِذن خداوند وارد این مکان‌ها می‌شویم.جایی مانند حرم حضرت عبدالعظیم (ع) به بیان حضرت‌هادی (ع) تشبیه به کربلا شده و ایشان به یکی از یارانش گفته اگر حضرت عبدالعظیم را در ری زیارت کنی انگار امام حسین (ع) را در کربلا زیارت کرده‌ای.ماه رمضان ماه ویژه الهی است و برای بهره بردن بیشتر از این ماه بهتر است اوقات خود را در مساجد و اماکن متبرکه سپری کنیم.
