ماه رمضان كه می‌آید، آدم‌ها حال و روش مختلفی دارند. بعضی‌ها با انگیزه زیاد و شوق و اشتیاقی وصف‌نشدنی به استقبال این ماه می‌روند و بعضی‌ها هم هستند كه آن را اجباری برای جهنمی نشدن و روزه را چیزی جز نخوردن و نیاشامیدن نمی‌بینند. این دو گروه تفاوت‌های عمیقی با هم دارند؛ مثل آشپزی كه برای عزیزی كه مدت‌ها او را ندیده، غذا درست می‌كند و از آن آشپزی كردن چیزی جز لذت و عشق نمی‌بیند در مقابل آشپزی كه غذا پختن را یك وظیفه تكراری و خسته‌كننده هر روزه می‌بیند.
اگر واقعا عباداتمان را جز با عشق و لذت انجام نداده باشیم، قطعا دلمان می‌خواهد این شوق و اشتیاق را همیشه همراه خودمان داشته باشیم و شك نكنید اشتیاق در عبادت، ضامن ماندگاری و تاثیر آن خواهد بود و ما را به آن‌چیزی كه باید می‌رساند. حالا اگر از اجبار و اكراه روزه می‌گیریم، طبیعتا بعد از تمام شدن ماه رمضان، راهی را كه آمده‌ایم خراب می‌كنیم و خوبی‌هایمان تداوم نخواهد داشت.
اصولا انسان‌ها به دو دسته تقسیم می‌شوند: انسان‌هایی كه رو به پیشرفت و تعالی حركت می‌كنند؛ آنها كه امروز اگر به درجه و رتبه‌ای می‌رسند، فردا آن را كم می‌بینند و عالی شدن را هدف خودشان قرار داده‌اند. در طرف مقابل، انسان‌هایی هستند كه راه ایستا و حتی عقبگرد را انتخاب می‌كنند و احساس یاس و ناامیدی همیشه با آنهاست. اما نمی‌دانند برای سالم ماندن، افسرده و غمگین نشدن و خوب زندگی كردن، راهی جز بهتر شدن و بهتر ماندن وجود ندارد.
این اتفاق چطور ممكن است؟ تلقین و تكرار راهی است كه باعث نهادینه شدن همه آن‌چیزهایی می‌شود كه به زیباتر شدن زندگی‌مان كمك می‌كند. انسان‌هایی كه این راه را انتخاب می‌كنند، حالشان خوب است، خوابشان خوب است، بیداری‌شان خوب است و همانی هستند كه باید باشند. این ما هستیم كه تصمیم می‌گیریم روحیه تعالی را در خودمان پرورش بدهیم یا به حالت ایستا در بیاییم.
ماه شوال، ماه خوبی است كه ببینیم آیا به روحیه تعالی خودمان بها می‌دهیم یا آن را رها و بهتر شدن را فراموش می‌كنیم؟ یك ماه رمضان به من نشان داد اراده خوبی داشته‌ام كه توانسته‌ام ده دوازده ساعت خودم را كنترل كنم و آب و غذا نخورم. پاداش این اراده هم خوشمزگی یك لقمه نان و پنیر ساده است كه هیچ‌وقت شبیه آن را در باقی روزهای سال نخواهم خورد.
پس چقدر خوب است این اراده و حال خوب را به بقیه روزهای سال هم تعمیم بدهیم. یك ماه تمرین اراده را گذراندیم و حیف است كه چنین اراده‌ای را كه آب ببیند اما نخورد، غذا ببیند اما دهان نزند را به هم بزنیم.