درد مزمن به دردی گفته می‌شود كه به مدت طولانی بیمار را دچار مشكل كند و به‌‌رغم درمان‌های پزشكی بیش از شش ماه طول بكشد. این بیماران معمولا در واكنش به درد مزمن، عضلاتی سفت و دردناك دارند كه خود این مسأله نیز بر مشكلات آنان می‌افزاید. درد مزمن به شكل سردرد، التهاب مفصلی، زونا، درد سیاتیك، كمردرد، گردن‌درد و دردهای ناشی از سرطان بروز یابد. به دنبال دردهای مزمن، عملكرد طبیعی بیمار در زندگی مختل می‌شود و معمولا این افراد از خستگی، اختلالات خواب، اضطراب و افسردگی رنج می‌برند.
تنفس شكمی عبارت است از عمل نفس كشیدن عمیق به داخل ریه‌ها به كمك عضله دیافراگم و متسع ساختن شكم، به جای نفس كشیدن كوتاه و كم‌عمق با كمك بالا بردن قفسه سینه. این شیوه از تنفس با كمك اتساع ناحیه شكم به جای قفسه سینه روشی درست‌تر به لحاظ سلامت فرد است و اكسیژن بیشتری را به بدن می‌رساند. همچنین آگاهی از تنفس عمیق و یادگیری نحوه صحیح تنفس دیافراگماتیك، سبب تقویت عضله دیافراگم می‌شود، با كاهش تعداد تنفس كار تنفسی را كاهش می‌دهد، نیاز به اكسیژن در بدن را كم می‌كند و سبب می‌شود بدن برای عمل تنفس به تلاش و انرژی كمتری نیاز پیدا كند .
این الگوی تنفس از مهم‌ترین اصول تمرینات آرام‌بخشی (ریلكسیشن) است و اغلب
به عنوان بخشی از رفتاردرمانی در كنترل درد توسط فیزیوتراپیست‌ها به بیماران آموزش داده می‌شود. وقتی این الگوی تنفسی در درمان بیماران با درد مزمن مورد استفاده قرار می‌گیرد، میان تنفس و حركات بدن هماهنگی ایجاد شده، از بروز گرفتگی‌های عضلانی و دردهای انتشاری به نواحی مختلف بدن جلوگیری می‌شود .
به این ترتیب تنفس دیافراگماتیك اثرات مثبت درمانی وصف‌ناپذیری در دردهای مزمن دارد.
این شیوه تنفس سبب به هم خوردن تعادل میان اكسیژن و دی‌اكسید كربن خون می‌شود كه از مهم‌ترین فاكتورهای وضعیت آرامش و سلامت بدن است. یادگیری این الگوی تنفس نیاز به آموزش صحیح، تمرین، تمركز و آگاهی از روند انجام آن دارد. اساسا این نوع تنفس در دو وضعیت به پشت خوابیده و نشسته به افراد آموزش داده می‌شود. این آموزش‌ها
به عنوان بخش مهمی از درمان فیزیوتراپی دردهای مزمن به شمار می‌روند .