ماجرای «نی نوا»
برویم سراغ ماجرای «نی نوا»؛ آلبومی كه مهر ۶۲ توسط موسسه فرهنگی  - هنری ماهور روانه بازار موسیقی شد. خیلی زود محبوبیت عمومی پیدا كرد و حتی موجب شد علیزاده در سطح بین‌المللی هم بتواند خود را بیشتر بشناساند. در این آلبوم، نی، نقش یك راوی را دارد و مصرع نخست از نی‌نامه مولوی، یكی از مواردی بوده كه علیزاده از آن ایده گرفته‌است. تكنوازی نی در این آلبوم توسط جمشید عندلیبی انجام شده‌است.«نی‌نوا» دومین اثری بود كه علیزاده برای اركستر ساخت و به دلیل علاقه‌اش به دستگاه نوا، از این دستگاه برای نوشتن این قطعه استفاده كرد. هر چند نی نوا را خیلی‌ها قطعه‌ای كاملا مذهبی می‌دانند اما علیزاده خودش می‌گوید نوعی خاطره‌نویسی موسیقایی از سال‌های آغازین دهه 60 است كه در آن آیین‌های مذهبی هم الهام‌بخش بوده‌ است.
«نی‌نوا» زمانی پخش شد كه پیش از آن هنرمندان مختلف عمدتاً از آواز به عنوان عنصر اصلی در موسیقی خود استفاده می‌كردند و از این‌رو كه یك آلبوم ایرانی تنها با تكیه بر سازهای گوناگون بتواند به محبوبیت فراگیر در جامعه برسد، در نوع خود بااهمیت جلوه می‌كرد. استفاده از ریتم، سازآرایی گوناگون و فرم چندصدایی كه مورد آخر در آن زمان در بین آثار ایرانی تازگی داشت، از عواملی هستند كه منتقدان در موفقیت اثر از آن نام می‌برند.


 علیزاده از «نی‌نوا» می‌گوید
بنا به گفته علیزاده، نوشتن نی‌نوا حدود دو سال و ایده ساختنش حدود چهار تا پنج ماه زمان برده است. نتیجه و فكرهای اولیه نی‌نوا برای او در ۲۳، ۲۴ سالگی شكل گرفته و او این ایده را در تك‌نوازی‌ها واجراهایش به شكل‌های گوناگون اجرا می‌كرد.
او در یكی از مصاحبه‌هایش می‌گوید، زمانی كه این قطعه را می‌ساخته، به دلیل جنگی كه در آن دوره بین ایران و عراق وجود داشت و مبهم بودن نتیجه جنگ، همراه با نوشتن نت‌ها اشك می‌ریخته: «من همیشه نتایج این جنگ را می‌دیدم و همه چیز را در‌هاله‌ای می‌دیدم كه مثلاً نتیجه جنگ چیست؟» او بر این باور است كه در آن دوره، خیلی‌ها مسائل هیجان‌برانگیز جنگ را دیدند، اما او جنایت دشمن را می‌دید و «نی‌نوا» را مربوط به حس و حال آن زمان می‌داند.
علیزاده همچنین می‌گوید: «نی نوا» تجربه جالبی بود، برای این‌كه آن را از خواص و عوام، همه دوست داشتند. من یك عمر كار كرده و به ردیف مسلط بودم. می‌دانستم كجاها و به چه شكلی از اركستر استفاده شود و كجا نِی بیاید كه شنونده احساس نكند در كنار ملودی‌های ایرانی، اركستر یك شكل اضافی دارد. ملودی‌ها طوری است كه برای گوش ایرانی خیلی آشنا و نوازشگر است. ضمن این كه آثاری كه به وجود می‌آیند، به شرایط آن دوره و سنخیت با آن شرایط بستگی دارند. به نظرم، «نی‌نوا» بازگوكننده شرایط خودش هست و برای مردم یادگار دورانی است كه تلخی و شیرینی زندگی‌شان را در آن می‌بینند. شاید هم تلخی‌اش بیشتر باشد. البته من غمی كه در نی‌نوا هست را دوست دارم. یعنی این حسی بود كه من خودم داشتم و فكر می‌كنم آن موقع به شكلی هم‌زبان و هم‌دل شدن با مردم بود. مردم این را خیلی خوب جذب كردند.


 آهنگساز و نوازنده جوان
علیزاده زمان انتشار آلبوم 32 سال دارد و جمشید عندلیبی نوازنده جوان نی 26 سال، اما وقتی كنار هم قرار می‌گیرند، كاری می‌كنند كارستان. عندلیبی برحسب علاقه‌اش برای همكاری در كار جدید با محوریت نی، پیشنهاد همكاری نواختن نی در نی‌نوا را به علیزاده می‌دهد و در این كار از نی هفت‌بند كه ریشه در اصفهان و مركز ایران دارد، استفاده می‌كند.
علیزاده درباره استفاده از نی در این آلبوم می‌گوید: شاید انگیزه من آن زمان این بود كه ساز نی را به نوعی به صحنه بیاورم. چون ساز نی نسبت به سازهای دیگر در آن زمان خیلی مهجور بود، با این‌كه نی ساز مهمی در موسیقی ایرانی است، ولی تنها در تك‌نوازی از آن استفاده می‌شد و انگیزه من تركیب این ساز با سازهای دیگر بود.
از طرف دیگر عندلیبی در تازه ترین گفت‌وگویش با عباس سجادی كه در فضای مجازی منتشر شد، می‌گوید: علیزاده آهنگساز هوشمندی است، اجازه می‌دهد نوازنده هم نظر بدهد و نظرش را اعمال می‌كند، برای همین ممكن است از برخی بخش‌ها چند برداشت مختلف ضبط شده و آنها را بعدا بررسی می‌كند، نتیجه كار هم می‌شود این‌كه هنوز از كشورهای خارجی مرا دعوت می‌كنند و می‌پرسند چطور برای این قطعه نواخته‌ام كه این همه ماندگار شده است.


 مسابقات هنری!
علیزاده در آیین رونمایی از «پارتیتور دست نویس نی‌نوا» هم حرف‌های جالبی می‌زند. او می‌گوید: متاسفانه ما درگیر روزمرگی هستیم و به عنوان هنرمند درباره پرواز خیالمان با هم صحبت نمی‌كنیم. او می‌افزاید: در هنر مسابقه معنی ندارد و با مسابقه راه برای ابراز عشق از میان می‌رود. ما هنگام پرداختن به هنر و خلق اثر هنری گوهری را به هم امانت می‌دهیم. كاش به جای صحبت از كمبودها درباره ذهن و قلبمان صحبت كنیم و دریابیم كه چه شد كه این قطعه
ساخته شد.
می‌بینید كه... هنوز هم امیدوار است، هم به مسیری كه رفته و می‌رود و هم به فرداهایی كه هر چند حالا در دل مسابقات پولسازی خوانندگان و شركت‌های موسیقی تیره و تار به نظر می‌رسند. هنر كه جای مسابقه نیست، «نی نوا» كه محصول یك مسابقه نیست، محصول عشق است و صحنه هم هیچ وقت از عشق خالی نمی‌شود.