باید دانست بحث منابع طبیعی‏خواری تنها محدود به جنگل‌های ابر گردنه حیران و لواسان نیست. جنگل‎خواری و مرتع‌خواری در شمال كشور بیشتر به چشم می‏خورد، اما منابع طبیعی‏خواری در همه جای ایران وجود دارد. در جنگل‏های زاگرس و در هر نقطه از ایران می‌توان ردپای افرادی را كه به طبیعت چشم طمع دارند، پیدا كرد. دلایل زمین‏خواری در ایران فراوان است. مهم‌ترین بحث آن اما كم‏كاری مجریان متولی، بی‎قانونی و ضعف در پیگیری قوانین و حمایت نكردن از اراضی ملی است. مجریان و متولیان ‌‌محیط‎زیست و منابع طبیعی به‌وضوح قوانین را زیرپا می‏گذارند. به عنوان مثال سازمان جنگل‏ها، طرح كشت در اراضی شیب‏دار را در جنگل‏ها اجرا می‏كند. حال سوال اینجاست این سازمان وظیفه دارد این طرح را اجرایی كند؟ این طرح با ماهیت این سازمان همخوانی ندارد. این طرح هم مانند بسیاری از طرح‏های دیگر، در نیمه رها خواهد شد؛ طرحی كه در حوزه وظایف این سازمان هم نیست. بسیاری از مدیران دولتی، شوراها و كمیسیون‏های محیط‏زیستی، خود به منابع طبیعی‏خواری كمك می‏كنند. با بی‏توجهی به اراضی و به اسم اشتغال‏زایی، ماهیت زمینی را تغییر می‌دهند و به تخریب طبیعت دامن می‎زنند. به عنوان مثال، چند وقتی است سازمان جنگل‎ها از اجرایی شدن، طرح كاداستر و این كه اگر اجرایی شود، راه‎ها برای منابع طبیعی‏خواری بسته می‎شود، می‏گوید. از این‌كه بودجه‌ای برای این طرح نیست. درصورتی كه موضوع حالا، بودجه نیست. ما بودجه داریم اما توانایی، مسؤولیت و ناظر برای اجرایی شدن طرح‎ها را نداریم. در برخی مواقع هم، مدیرانی كه در رأس كار قرار دارند، از خلا قانونی استفاده می‏كنند. ما البته در زمینه محیط‏زیست قانون داریم. مشكل اینجاست كه این قوانین اجرا نمی‎شود. در بسیاری از مواقع، متولیان برخورد سلیقه‏ای با قوانین دارند و آن بخشی را كه خود دوست دارند، اجرایی می‏كند. این روزها‌ برخی مردم و مدیران دست به دست هم داده‌اند و ‌به تراژدی منابع طبیعی‏خواری دامن می‌زنند.