«حسینیه نور» در محله دارقاضی كن، یكی دیگر از حسینیه‌های تاریخی این منطقه است. این حسینیه با زیربنایی بیشتر از هزار متر مربع، لقب وسیع‌ترین حسینیه منطقه را به دوش می‌كشد. در حسینیه نور نیز مثل دیگر حسینیه‌های تاریخی كن طاق‌نماهای هلالی از همان زمان ساخت دور تا دور محوطه آن باقی مانده است. طاق‌نماهایی كه در دوران قدیم، هركدام به یكی از طایفه‌های این محله اختصاص داشت و در زمان برگزاری مراسم عزاداری اهالی هر خاندان فقط در طاق‌نمای مخصوص به خود می‌نشستند.
این رسم كه البته در دیگر حسینیه‌های تاریخی منطقه كن نیز رایج بود، با زیاد شدن جمعیت این منطقه و مهاجرت افراد غیربومی به آن، رفته رفته از بین رفت و طاق‌نماها حالتی عمومی پیدا كرد.
«قدمت حسینیه نور دارقاضی به حدود 140 سال پیش بازمی‌گردد.» این را علی بزرگی، عضو هیات‌امنای این هیات برایمان تعریف می‌كند و با استناد به نوشته روی یكی از كاشی‌های قدیمی موجود در حسینیه می‌گوید، محوطه اصلی اینجا در سال 1301 هجری قمری مصادف با 1262 هجری شمسی بنا شده است. البته به گفته او، این تاریخ مربوط به سال ساخت طبقه پایین این هیات است و طبقه بالا بعد از بازسازی انجام‌شده در سال 1349 شمسی به آن اضافه شد. نتیجه این بازسازی نیز علاوه بر اضافه شدن یك طبقه، آجری شدن دیوارهای كاهگلی حسینیه و احداث سقفی چوبی روی محوطه آن بود.
آن‌طور كه بزرگی توضیح می‌دهد، ملك حسینیه نور محله دارقاضی نیز مانند دیگر حسینیه‌های تاریخی كن وقفی است، اما بانی ساخت ابتدایی و بازسازی آن همه اهل محل بوده‌اند، نه یك شخص خاص. اكنون نیز با همت همه مردم چراغ حسینیه بعد از حدود 140 سال روشن است و هزینه برپایی مراسم عزاداری و توزیع غذای نذری در شب‌های محرم و صفر نیز با كمك نذورات مردمی اهل محل تامین می‌شود.
در حسینیه نور محله دارقاضی مثل دیگر هیات‌های تاریخی این منطقه، پرچم‌ها، علامت‌ها و پارچه‌نوشته‌هایی قدیمی وجود دارند. كهن‌ترین این آثار نیز یك تابلوی نقاشی پارچه‌ای با موضوع قیام مختار است كه قدمت آن را بیش از صد سال برآورد كرده‌اند؛ تابلویی كه اكنون به صورت قاب‌شده روی یكی از دیوارهای حسینیه در معرض دید عموم قرار گرفته است.
«در دهه‌های گذشته از بین همه حسینیه‌های تاریخی منطقه كن، مراسم تعزیه فقط در حسینیه نور محله دارقاضی برگزار می‌شد.» عضو هیات‌امنای حسینیه نور ضمن تاكید این مساله، توضیح می‌دهد كه اجرای تعزیه در این حسینیه قدمتی حداقل صد ساله دارد. مراسمی كه البته به دلیل برخی مشكلات اقتصادی برگزاری آن در سه سال گذشته متوقف شده و راه‌اندازی مجدد آن نیز به همت مشترك اهالی این محل وابسته است.