در ایران گونه‏های متنوعی از پرندگان وجود دارد. پرنده‏هایی كه شانس دیدن‌شان در ایران بیشتر از سایر كشورهاست‌، گونه‌هایی مانند زاغ بور كه در كویر ایران زندگی می‏كند. زاغ بور در‌ كشورهای همسایه مانند افغانستان و تركمنستان هم دیده می‌شود، اما زاغ بور بومی ایران‌‌ ‌بزرگ‌تر است و جمعیت بیشتری دارد. از طرف دیگر در كشورمان پرنده‌نگرها می‌توانند‌‌ چرخ‌ریسك خزری را ببینند. گونه‌ای كه در جنگل‏های هیركانی و در یك بخش از آذربایجان زندگی می‎كند.
 كبك دری در ارتفاعات كوهستانی بیش از 2000 متری زندگی می‎كند و از ارتفاع حدود 1800 متری هم پایین‌تر نمی‏آید و اگر توریستی هم بخواهد آن را ببیند، باید به ارتفاعات استان‏های چهارمحال و بختیاری،   فارس برود. این پرنده صدای فوق‎العاده‎ای دارد؛ صدایی كه در كوهستان می‌پیچد و حس سحرانگیزی
به آن می‎دهد.
ما درنای سیبری را در ایران داریم كه در معرض خطر انقراض است و در ایران تنها یكی از آنها باقی مانده كه به نام امید، مشهور است. به جز همه اینها شبگرد مصری در ایران زندگی می‎كند. موضوع اینجاست كه ایران، میزبان پرندگان مهاجر از نقاط مختلف جهان است.
 در جنوب پرندگانی را داریم كه در شمال كشور دیده نمی‎شوند. در غرب و شرق هم همین طور. پرنده‏نگری كه از اروپا به ایران سفر می‎كند، برایش لذتبخش است كه به جنوب ایران سفر كند و پرندگان آنجا را ببیند.
 برای گردشگری كه از جنوب شرق آسیا به ایران سفر كرده، شمال کشورمان جذاب است. آكراس آفریقایی در ایران زندگی می‎كند كه شمالی‎ها برای دیدنش باید به جنوب ایران سفر كنند.
حواصیل هندی پرنده‌‌ای است كه در اروپا وجود ندارد، در مقابل در شمال، تنوع اردك‎ها آن‎قدر زیاد است كه جنوبی‎ها برای لذت دیدن‌شان باید به شمال سفر كنند. غول حواصیل را تنها می‏شود در جنوب ایران دید، در هیچ‏ نقطه دیگری از ایران این گونه، دیده نمی‏شود. همه اینها نشان می‏دهد كه پرنده‏نگری، برای پرنده‏نگرهای داخلی هم می‏تواند جذاب باشد.