اظهارات اخیر آقای روحانی درباره اجرایی نشدن وعده‌هایشان و ارتباط دادن آن به بحث تحریم‌ها و شرایط جنگی كه حاكم است حكایت از این دارد كه متاسفانه دولت و رئیس‌جمهور محترم در ارائه گزارش خدمت به مردم كم آورده‌اند و می‌خواهند به این وسیله فرافكنی كنند.
ما شكی نداریم در شرایط تحریمی سخت هستیم، اما بالاخره
چهار دهه است این وضعیت را تجربه می‌كنیم و شرایط تحریمی گاهی شدت و گاهی ضعف داشته است. از همان ابتدای انقلاب مشخص بود نظام جمهوری اسلامی، كار راحتی را پیش رو نخواهد داشت و با فشارهای مختلف خارجی در مقابل خود روبه‌رو خواهد شد. اما با این حال باید به این نكته توجه كرد و نباید از آن غافل شویم كه سهم مناسبات بین‌المللی از اقتصاد ملی حداكثر 20 درصد است و تمام این حرف‌ها و فشارها صرفا مربوط به این رقم است. در عین حال باید تاكید كرد بخش مهمی از موضوعات مهم مرتبط با مناسبات بین‌المللی و اقتصادی مربوط به تحریم‌ها و فشارهای ایالات متحده آمریكا نیست؛ بنابراین باید این سوال اساسی را پرسید چرا در پاسخ به وعده‌هایی كه درباره بهبود اوضاع اقتصادی كشور داده شده از آن سهم 80 درصدی اقتصاد داخلی غفلت شده است؟ البته باز هم باید توجه داشت رهبر انقلاب در سال 92 نسبت به اتخاذ تدابیری برای اقتصاد مقاومتی تاكید كردند و اگر به این توصیه‌ها و تاكیدات توجه كافی صورت می‌گرفت و تدابیر لازم در نظر گرفته و به موقع هم اجرایی می‌شد، دولت محترم می‌توانست به همه وعده‌های داده شده خود برای بهبود وضعیت اقتصادی و معیشتی مردم عمل كند. مشكل اصلی دولت مبتنی بر این است كه مدیران اجرایی به موقع تصمیم نمی‌گیرند و به‌هنگام اقدام نمی‌كنند. از سویی دیگر، دولت هر تصمیمی كه می‌خواهد بگیرد تاخیری شش ماهه تا دو سال دارد. مثلا تصمیمی كه درباره اصلاح قمیت بنزین اتخاذ شد باید سه الی چهار سال پیش اجرایی می‌شد، اما این تصمیم با تاخیر صورت گرفت و طبعا وقتی آثار تورمی آن انباشته شد با تبعاتی در كشور مواجه بودیم. بنابراین به نظر می‌رسد مشكل اصلی دولت اقدام نكردن مدیران اجرایی در موقع لزوم و به‌هنگام است و اگر دولتمردان به این مهم توجه كنند می‌توانند انتظار داشته باشند مردم مطابق توقعاتی كه دارند شاهد خدمات و زحمات دولت باشند.