اولین بار که شناختمت، یکی نشانی داده بود که از سرداران سرزمینم کسی هست که آریایی‌ترین چهره ایرانی را دارد. همان روز مجذوبت شدم. احساسی شبیه همان احساسی که به حاج قاسم داشتم، اما با رنگ و بوی اساطیری. شبیه نقاشی‌های شاهنامه. تک‌تیرانداز سال‌های جنگ و قهرمان نبرد کربلای ۵  و والفجر 8  از تو برای من باوری ساخته‌ که نمی‌شکند. حتی روزی که تمام‌قد مقابل دوربین‌ها ایستادی و تمام مسؤولیت سقوط هواپیمای اوکراینی را به جان خریدی، باورم درباره تو محکم‌تر شد، اما بغض فروخورده‌ام پس از حاج قاسم این‌بار برای مظلومیتت شکست.
تو با پذیرفتن همه عواقب سقوط هواپیمای مسافربری، از خودت و آبروی خودت برای حادثه‌ای هزینه کردی که شاید کمترین دخالت را در آن داشتی. تو آن روز واقعه برای انتقام سخت- که خواسته همه ما بود- هزاران کیلومتر دورتر، چشم به شاهکار موشک‌های ایرانی‌مان داشتی تا چشم شیر را کور کنی! تو را چه خبر از تهران!
همه ما خوب می‌دانیم قرار بود دیگران به‌جای تو حاضر شوند و بار این مصیبت عظما را به گردن گیرند، اما تو خودت را آماج انتقادها کردی. تو یک‌تنه به میدان مین  نقدها و تندی‌ها رفتی. ای‌کاش منتقدانت، انتقام سختت را از قاتلان حاج قاسم در عین الاسد منصفانه‌تر می‌دیدند. ای‌کاش حافظه تاریخی ما به یادمان می‌آورد که تو صیاد قهرمان همان پهپاد گلوبال هاواک آمریکایی هستی که با غرورش به جهان فخرفروشی کردیم. کاش فراموش نکرده بودیم با فرمان تو «ذوالفقار» و «قیام» خانه سیاه داعش را بیخ گوش ما نابود کرد. کاش می‌دانستیم بعد از طهرانی مقدم به معجزه‌های موشکی تو دلگرم هستیم.کاش باور می‌کردیم شاید آینده برگ‌هایی از ماجرای تلخ سقوط روشن کند که شرمندگی قضاوت‌های این روزها تا ابد بر پیشانی‌مان بماند.
آریایی‌ترین چهره ایرانی من، اینها را می‌نویسم در این روزها که می‌دانم در معامله آبرویت باخدای حاج قاسم، همان شهید زنده‌ای هستی که روحت شرحه شرحه و قلبت پاره‌پاره و آبرویت اِرباً اِربا شده است. نه‌فقط تو، همه ما این روزها، آرزوی مرگ داریم...
همه ما این روزها دردی جانکاه در روح و جانمان داریم. همه از پرپر شدن آرزوهایمان در آسمان می‌سوزیم و از مصیبت‌هایی که شانه‌هایمان را سنگین کرده است قد خم کرده‌ایم؛ اما حاج امیر! اگر این روزها اسطوره‌هایمان را با قضاوت‌هایمان قربانی کنیم، شب‌ها دخترکان سرزمینم با کدام لالایی مادرانه امن و آرام گیسو به بالین ناز کنند و مردان سرزمینم چگونه سینه‌به‌سینه دشمن ستبر کنند.
آریایی‌ترین چهره ایرانی من!باورم نیست که این بار هم سرزمینم اسفندیارش را به زخم طعنه قربانی کند.