اوضاع اقتصادی فعالان پشت صحنه سینما و تلویزیون چندان تعریفی ندارد؛ شاید برخی بازیگران چهره بتوانند از راه بازیگری درآمد خوبی کسب کنند اما همکاران پشت صحنه از فیلمبردار گرفته تا صدابردار و متخصصین جلوه‌های ویژه که شاید کارشان به مراتب دشوارتر هم باشد سهم چندانی از ارقام نجومی پروژه‌ها ندارند. یک دلیل این امر آن است که منطبق با یک تفکر نادرست گمان می‌شود آنها که در نقطه کانونی دید مخاطب هستند زحمت بیشتری می‌کشند و یک دلیل دیگر هم آن است که کلا درآمد دست اندرکاران تولید فیلم و سریال در ایران نسبت به بسیاری از مشاغل دیگر کمتر است!
شما وقتی وارد پروژه‌ای تلویزیونی یا سینمایی میشوید حداقل چندماهی را درگیرید و برای این درگیری خیلی که هنر کنید قسط اول را به موقع بگیرید و برای دریافت قسطهای دوم و سوم باید کلی دوندگی کنید و امروز و فردا بشنوید و بر فرض که تمام دستمزدتان را بگیرید باید تقسیمش کنید بر ماههایی که بیکار هستید!!! بماند که بیمه بیکاری هم برای فعالان سینما و تلویزیون لحاظ نمی‌شود و وقتی درآمد نداشته باشید هیچ حمایتی پشتتان نیست و خالیِ خالی هستید.
در سالهای اخیر و با باز شدن درها کم نداشته‌ایم پروژه‌هایی را که برای کم کردن هزینه‌ها به جای پیشکسوتان پشت صحنه از نیروهای آماتور استفاده کرده اند و به قیمت از دست رفتن کیفیت کوشیده اند پولی خرج پشت صحنه نکنند. این خودش می‌تواند علتی باشد بر بیکاری و کم کاری فعالان پشت صحنه. امسال که التهابات اقتصادی را داشتیم اوضاع به مراتب تراژیک‌تر هم شده بود و کم ندیده‌ام همکارانی را که از ابتدای سال حتی یک پروژه هم نداشته اند و شرمنده خانواده شدند.
برای حل این مشکلات باید صنوف پشت صحنه را تقویت کرد تا کنار هم باشند و از آن طرف دولت هم وقتی بناست حمایتی به سمت صنوف بفرستد حتما نظارت داشته باشد بر توزیع عادلانه حمایت میان بدنه صنوف و نه فقط معدودی افراد خاص!!!
 حمایتهای دولتی فقط نباید مالی باشد؛ دولت میتواند بودجه ای را صرف ارتقای بیمه درمانی فعالان سینما و تلویزیون کند یا صندوقی را راه اندازی کند برای مستمری گرفتن بیکاران سینما و تلویزیون! در آن صندوق میتوان مزایای بیشتری را برای پشت صحنه‌ای درنظر گرفت که رکن اصلی تولید است ولی همواره کمتر دستمزد گرفته! چه ایرادی دارد که جدی تر از آنچه اکنون شاهدش هستیم حمایت از بدنه فعال تلویزیون و سینما را در دستور کار قرار دهند؟