یادداشت
عواقب غفلت از پشت صحنه
عباس رستگارپور (صدابردار)
علاقه ای ندارم از دستمزد بالای بازیگران و چرایی دستمزد نجومی برخی از آنها بگوئیم چون معتقدم بازیگری حیطه دشواریست و در همه جای دنیا بازیگران دستمزد بالایی میگیرند. در هالیوود هم بازیگران درجه یک دستمزدهای خوب می گیرند و این امر فی نفسه مسئله ای نیست. مشکل زمانی رخ میدهد که در کشورمان به عوامل پشت صحنه حتی اگر سالها تجربه داشته باشند عایدی مالی خوبی از پروژه ها نمی رسد در حالی که در صنعت حرفه ای تولید باید به تک تک عوامل بر اساس زحمتی که می کشند دستمزد داده شود. کارگردانان مطرح هالیوود وقتی میخواهند بر ارزش محصول خود تاکید کنند با افتخار از حضور بازیگران گران و مجرب ترین و گرانترین عوامل پشت صحنه می گویند اما متأسفانه در اغلب پروژه های سینمایی یا تلویزیونی ما این حرکت به سمت سود در تولید است که اهمیت دارد یعنی سازندگان سعی میکنند با حداقل هزینه پشت صحنه را بچینند و اصلا هم برایشان مهم نباشد که کیفیت محصول نهایی چقدر افت خواهد کرد؟؟!!
این روش تولید نه فقط به تولید لطمه میزند و کیفیت کار را پایین می آورد بلکه باعث سخت شدن زندگی دست اندرکاران پشت صحنه میشود. در صنف خودمان که صدابرداریست کم نداریم صدابرداران پیشکسوتی را که مدتها بیکارند چون دستمزدی که بهشان میخواهند بدهند آن قدر کم است که رویشان نمیشود پیشنهاد را بپذیرند؛ در مقابل تازه کارانی را سراغ دارم که مدام و پی در پی مشغول کارند. چرا؟ چون دستمزد زیادی نمی‌گیرند و فقط میخواهند به هر قیمت باشند. این وضعیت در درازمدت پشت صحنه تولیدات ما را از آدمهای صاحب فکر و مجرب خالی خواهد کرد و بعد از چند سال مخاطب می ماند و انبوهی از تولیدات ضعیف و متوسط و طبیعیست که در این شرایط مخاطب به جای محصول ایرانی به سمت محصول خارجی میرود.
اگر میخواهیم به مانند دهه های قبل تلویزیون و سینمای ما محصولات قابل اعتنایی داشته باشد که به غیر از جاذبه برای مخاطبان روز، برای مخاطبان آینده هم ماندگار باشند چاره ای نیست جز آن که به سمت ارج نهادن بر مجریان پشت صحنه برویم. ایرادی ندارد که میخواهند با آوردن بازیگران مطرح، تضمین جلب مخاطب داشته باشند اما بازیگری که تصویری درست از او گرفته نشود و صدایش به درستی ضبط نشود، بعید است بتواند نظر مخاطب را جلب کند یا حتی اگر در بدو امر مخاطب را جلب کند در درازمدت مخاطب را پس میزند.
رونق محصولات سینمایی و تلویزیونی همان قدر که نیازمند فیلمنامه های خوب و کارگردانان توان است به تیم تولید و پشت صحنه قوی هم نیاز دارند. فعالان پشت صحنه را چنان که لایقش هستند محترم بشماریم.
این روش تولید نه فقط به تولید لطمه میزند و کیفیت کار را پایین می آورد بلکه باعث سخت شدن زندگی دست اندرکاران پشت صحنه میشود. در صنف خودمان که صدابرداریست کم نداریم صدابرداران پیشکسوتی را که مدتها بیکارند چون دستمزدی که بهشان میخواهند بدهند آن قدر کم است که رویشان نمیشود پیشنهاد را بپذیرند؛ در مقابل تازه کارانی را سراغ دارم که مدام و پی در پی مشغول کارند. چرا؟ چون دستمزد زیادی نمی‌گیرند و فقط میخواهند به هر قیمت باشند. این وضعیت در درازمدت پشت صحنه تولیدات ما را از آدمهای صاحب فکر و مجرب خالی خواهد کرد و بعد از چند سال مخاطب می ماند و انبوهی از تولیدات ضعیف و متوسط و طبیعیست که در این شرایط مخاطب به جای محصول ایرانی به سمت محصول خارجی میرود.
اگر میخواهیم به مانند دهه های قبل تلویزیون و سینمای ما محصولات قابل اعتنایی داشته باشد که به غیر از جاذبه برای مخاطبان روز، برای مخاطبان آینده هم ماندگار باشند چاره ای نیست جز آن که به سمت ارج نهادن بر مجریان پشت صحنه برویم. ایرادی ندارد که میخواهند با آوردن بازیگران مطرح، تضمین جلب مخاطب داشته باشند اما بازیگری که تصویری درست از او گرفته نشود و صدایش به درستی ضبط نشود، بعید است بتواند نظر مخاطب را جلب کند یا حتی اگر در بدو امر مخاطب را جلب کند در درازمدت مخاطب را پس میزند.
رونق محصولات سینمایی و تلویزیونی همان قدر که نیازمند فیلمنامه های خوب و کارگردانان توان است به تیم تولید و پشت صحنه قوی هم نیاز دارند. فعالان پشت صحنه را چنان که لایقش هستند محترم بشماریم.
