دو سال پیش كه سینای 29 ساله، به همراه برادرش از شهر ایذه استان لرستان، ویزای تحصیلی گرفتند و راهی شهر ووهان شدند، فكرش را نمی‎كردند كه داستان یك سفر تحصیلی ساده، به اینجا ختم شود، به جایی كه حالا، امروز، یكی از برادران، تبدیل به قهرمان ملی كشور اژدهای زرد شود.
از دانشگاه تا قهوه‎خانه  
سینا صدایش خسته است اما با حوصله جواب می‎دهد. با این‌كه به قول خودش، هر روز، بدون خستگی در حال كار‌كردن است، در حالی كه صدای دستگاه قهوه جوش می‎آید و از آن طرف مراقب است تا شیر هم سر نرود، آرام داستان را از ابتدا تعریف می‎كند. سینا به ما می‎گوید:‌ «اول با ویزای تحصیلی وارد چین شدم. قرار بود در یكی از بهترین دانشگاه‏های شهر ووهان چین، درس بخوانم.» یك ترم بعد، اما كاری در یكی از شركت‎های بزرگ چین پیدا می‎كند و به عنوان باریستا (قهوه‎چی)‌ در یكی از شعب این شركت كافی‌شاپی، مشغول به كار می‌شود. رضایت شغلی باعث می‌شود او قید درس و مشق را بزند و حتی ویزای اقامتش را تغییر دهد و این بار ویزای شغلی بگیرد. تا دو سال، او با همین شغل، روزگار می‎گذراند تا این كه ویروس كرونا، پایش را می‌گذارد در خیابان‎های شهر ووهان. بعد از شیوع ویروس، شهر به حالت قرنطینه درآمده و عبور و مرور در خیابان‎ها هم محدود و قدغن شده است. در شرایطی كه هر‌روز تعداد مبتلایان بیشتر می‎شود و در بسیاری از مغازه‏ها و فروشگاه‎ها بسته است و برخی از كسب و كارها هم از رونق افتاده‌اند، همكاران سینا دور هم جمع شده‌اند تا كاری انجام دهند. هنوز روزهای اول شیوع ویروس كرونا بود و تعداد افراد مبتلا هم كم بودند و حتی هنوز هیچ تبعه خارجی هم از  چین خارج نشده بود. شرایط اما به نحوی بود كه ترس به جان مردم افتاد و خیلی‎ها از بیماری جدید می‎ترسیدند، همه این‌ها باعث شد تا گروه كوچك هفت نفره سینا و دوستانش‌ كاری برای بالا بردن روحیه مردم شهرشان انجام دهند.
نهضت قهوه‌ای
 سینا تعریف می‏كند كه همان شب، هر كدام از كاركنان، ایده‌شان برای بالا بردن روحیه مردم شهر را مطرح كردند، اما یك‌نفر از همه ایده‎اش بهتر بود: «یكی از همكارانم پیشنهاد داد تا به پرستاران و پزشكانی كه به طور داوطلبانه در بیمارستان‌ها مشغول به كار شده‎اند، قهوه و شیرقهوه رایگان بدهیم.» صبح روز بعد، پس از این كه ماموران كنترل خیابانی، تب و درجه حرارت هركدام‌شان را چك كردند و اجازه ورود به خیابان و بعد مغازه را دادند، دست به كار شدند و قهوه و شیرشان را جوشاندند تا ساده و بی‎ادعا، به یكی از بیمارستان‌های نزدیك كافی‌شاپ قهوه سرد و گرم برسانند. طعم نوشیدنی‌ها برای كاركنان بیمارستان، آن قدر دلچسب بود كه گروه كوچك به این فكر افتادند تا به دیگر بیمارستان‎های نزدیك هم قهوه برسانند. به خاطر همین، در یكی دو روز اول، تنها به یكی از بیمارستان‌های نزدیك، قهوه و شیرقهوه می‎رساندند، اما بعد بیمارستان‎ها بیشتر شدند تا این كه بعد از 18 روز، این تعداد به پنج بیمارستان نزدیك كافی‌‌شاپ رسید. كرمی تعریف می‎كند كه دیروز صبح، یكی دیگر از بیمارستان‌ها هم درخواست داد تا به آنها نوشیدنی سرد و گرم برسانیم. حالا سینا می‎گوید كه روزانه، حدود 450 تا 600 قهوه سرد و گرم به بیمارستان‎ها می‎رسانند.
مهربانی جانانه
 حدود ده روز پیش كه هواپیما، به شهر ووهان رفت تا دانشجویان ایرانی را كه در ووهان بودند، به كشور بازگرداند، برخی از دانشجویان و اتباع ایرانی كه در این شهر اقامت داشتند، سوار هواپیما نشدند تا به ایران بیایند. یكی از آنها، سینا بود. برادرش اما به ایران بازگشت و امروز به همراه دانشجویان در قرنطینه است، سینا اما در شهر قرنطینه‌شده ووهان مانده است؛ شهری كه مردمش از ترس ابتلا به ویروس خود را در خانه‎ها محبوس كرده‎اند و بیرون نمی‎روند. حالا هر روز به تعداد مبتلایان اضافه می‎شود و هر روز، موج جدیدی از این ویروس شیوع پیدا‌می‌كند. با این شرایط، عقل سلیم حكم می‎كند كه به‌قول‌معروف یك پای دیگر قرض بگیرند و شهر بحران‎زده را ترك كنند. سینا اما در شهری كه خطر مرگ در آن وجود دارد، مانده است و حتی كار می‌كند. وقتی از دلیل ماندنش در شهری كه ویروس در آن هنوز جولان می‌دهد‌، می‎پرسیم، جواب ساده‎ای می‎دهد: «همه مردم در شهر ووهان ترسیده‎اند، من هم ترسیده‎ام اما تصمیم گرفتم كه پیش دوستان و مردم شهر بمانم تا با كارم، به آنها قوت قلب بدهم.» او توضیح می‎دهد كه مردم چین با خارجی‌ها خیلی مهربان هستند و همین مهربانی باعث شده تا او بخواهد، مهربانی‏شان را با مهربانی، جبران كند. بعد می‎خندد و می‌گوید: دعا كنید كه ویروس به سراغ ما نیاید.
روزهای شلوغ  
 در شرایطی كه تمام مردم شهر در قرنطینه‌اند، عبور و مرور محدود است و مردم اجازه دارند تنها هر ده روز یك بار برای خرید و تامین مایحتاج روزانه از خانه‎هایشان خارج شوند، این گروه اما به شكل دیگری كار می‎كنند. سینا توضیح می‌دهد كه آنها مجوز دارند و پلیس به آنها اجازه تردد در شهر را داده است، بنابراین آنها اجازه دارند به خیابان بروند. البته قانون سفت و سخت، سنجش درجه حرارت بدن آنها ‌انجام می‏شود. یك روز كاری، این گروه هفت‌نفره ‌اما خیلی جالب شروع می‌‎شود. درست است كه خیابان‌های شهر ووهان مانند شهر ارواح است و پرنده در خیابان‌ها پر نمی‌زند، اما آنها ساعات و روزهای شلوغ و پرمشغله‎ای را دارند. اول صبح، دو نفر از اعضای این گروه، به فروشگاه‌های نزدیك مراجعه می‎كنند تا ركن اصلی قهوه مهربانی‎شان یعنی شیر را خریداری كنند. بعد كه شیر به كافه رسید، همه دست به كار می‎شوند و دستگاه‎ها را روشن می‎‌كنند، شیر می‎جوشانند و قهوه سرد و گرم درست می‎كنند. قهوه‌ها كه آماده شد، بسته‎های تحویل در خودرو یكی از كاركنان قرار می‎گیرد تا به بیمارستان‎ها برسد و خستگی را از تن پرستاران و پزشكان بتكاند. این خودرو هم مانند خود كاركنان مجوز عبور و مرور دارد. اعضای گروه اجازه ورود‌ بیمارستان‌ها را ندارند به همین دلیل در حیاط‌ بیمارستان، قهوه‎ها را تحویل می‎دهند. سینا با اشاره به كمبود مواد اولیه در شهر ووهان كه قرنطینه است، می‌گوید:‌ «در انبار كافی‌شاپ، قهوه و مواد اولیه دیگر را داریم، شیر و آبمیوه هم روزانه و از فروشگاه‌ها، تامین می‌شود.» هزینه‎هایی كه تا قبل از رسانه‎ای شدن، همگی از جیب رئیس كافی‌‍‌‌شاپ تامین می‌شد و حالا اما مردم چین، از همه شهرها، تصمیم گرفته‌اند به این مهربانی بپیوندند تا شاید هرچند كوچك، سهمی در مهربانی داشته باشند. مهربانی كه گویا قدرتش از ویروس كرونا بیشتر است.     

مهربانی پارسی
​​​​​​​داستان مهربانی سینا و دوستانش، خیلی زود در فضای مجازی منتشر شد. یكی از پرستاران بیمارستانی كه هر روز با قهوه گرم آنها، خستگی از تن در می‎كرده است، به همه خبر می‎دهد كه فرشتگانی روی زمین به آنها كمك می‌كنند. همین می‌شود كه گروه مهربانی، به تیتر اول اخبار در چین، تبدیل می‌شوند. در این میان اما سینا بیشتر از هر كس دیگری مورد توجه قرار می‌گیرد. تنها خارجی گروه كه به جای ترك چین و برگشت به كشورش، برای كمك به شهروندان كشور دومش در شهر ویروسی مانده و با وجود این‌كه ممكن است ویروس سراغش برود، هنوز مهربان است و مهربانانه خدمات می‎دهد. تاثیر كار سینا در چین، آن قدر مثبت بوده است كه بسیاری از رسانه‎های داخلی چین و انگلیسی‎زبان خارجی سراغش می‏‎روند تا با او صحبت كنند. قوت‌قلبی كه به چینی‎ها داده شده تا ترس از دلشان رخت بركند و برود. سفیر چین در ایران، از سینا به خاطر مهربانی‎اش تشكر كرده است و حتی بسیاری از رسانه‎ها از او به عنوان قهرمان ملی یاد كرده‌اند. اتفاقی كه البته از نظر او قهرمانانه نیست كه همدلانه است. او می‎گوید:‌ «قهرمان واقعی، پرستاران و پزشكانی هستند كه با وجود خطری كه در ارتباط با بیماران مبتلا ممكن است برایشان پیش بیاید، هنوز در حال خدمات‎رسانی هستند. ما فقط می‎خواستیم به پرستاران و پزشكان كمك كنیم تا كارشان را بهتر انجام دهند.» ولی این پاسخ باعث نشده مردم چین، بی‌خیال این خارجی پارسی‎زبان بشوند، آنها از او به خاطر این همدلی در شرایطی كه بسیاری از كشورها حتی درباره ویروس، آنها را متهم كرده‎اند، متشكرند.